Alþjóðlegir íþróttadagar

Alþjóðaskólinn var með tvo íþróttadaga, fyrst einn fyrir leikskólakrakkana og svo fyrir grunnskólann.

Við eyddum því megninu af gærdeginum í íþróttakeppni af öllu tagi. Við Halli tókum daginn snemma og síðar komu drengirnir og Davíð með okkur. Halli stóð sig með prýði, eins og við var að búast. Nú sigraði sjötti bekkur fótboltann glæsilega með hann innanborðs. Móðirin sigraði 40 metra hlaup foreldra og starfsfólks, og náði þar með inn stigum fyrir hlébarða, en öll fjölskyldan eru hlébarðar með rauðan einkennislit. Keppnin er á milli þriggja hópa; hlébarða, ljóna og blettatígra. Nú er komið vor, hitinn er þegar orðinn mikill yfir daginn og því nauðsynlegt að drekka mikið af vatni.

Á föstudeginum kepptu yngri drengirnir við mikinn fögnuð. Stefán sýndi sérlega góða takta og sigraði í öllum sínum keppnisgreinum. Hér er bóndinn að naga strá og hvíla sig fyrir átökin.

 

 

Hér er fagmannlega staðið að verki. Óskar kominn í startholurnar fyrir hlaupin.

 

 

 

Stefán í pokahlaupi ásamt argentískri fegurðardís úr bekknum hans.

 

Stefán á fullri ferð í eggjahlaupi.  Brautirnar voru  nú orðnar nokkuð skrautlegar eftir eggjahlaupin, því að þau hlupu með hrá egg. Í einu hlaupinu sneri Stefán einmitt við á brautinni til að kanna betur brotið egg sem lá í grasinu. Mjög áhugavert.

 

 

 

Já, það er gaman að vinna!

Það er leikur að læra

Stefán hefur verið að æfa stafrófið í skólanum:

Máninn hátt á himni skín

  
Máninn hátt á himni skín, og gott betur en það, því að hann kemst ekki öllu hærra. Hann er í hvirfli, beint fyrir ofan hausinn á manni. Ég hafði lesið sem ung stelpa ferðabók frá Mexíkó sem mig minnir að hafi heitið Undir Mexíkómána, og framan á bókinni var undarlegur máni. Allt öðruvísi en heima á Íslandi. Þetta fannst mér afar skrýtið. Í dag hætti ég heldur ekki að undra mig á mánanum hér. Stundum eins og broskall, lítil, hlægjandi rönd á himninum og stundum á furðulegustu stöðum. Eins og núna. Hann er hálfur og vel það. Myndin sýnir nú kannski ekki vel hvað hann er fagur, en hann virðist oft innan seilingar, og reyndar helst ef maður er í rökkrinu inni í eyðimörk.

Til að gefa ykkur smá mótsagnir, og að rífa ykkur uppúr tunglhugleiðingum þá læt ég fylgja mynd af skemmtilegu skorkvikindi sem var á húsinu okkar um daginn. Frábær afurð móður náttúru.

Annars erum við  búin að eyða megninu af deginum í áströlsku grilli með viðeigandi maraþonáti. Góður sunnudagur.

 

Um hitt og þetta

Það hefur verið tíðindalítið héðan að sunnan. Ég leyfi ykkur hins vegar að sjá nokkrar myndir frá veru okkar í Þýskalandi þar sem við stoppuðum í þrjá daga á leiðinni til baka til Afríku, enda var flugið með eindæmum óhagstætt. Við tókum bílaleigubíl frá Frankfurt og vorum í Moseldalnum þar sem er yndislegt að vera. Sigldum, skoðuðum kastala, átum þýskar pylsur og snitsel (hvað er nýtt, þetta er svosem líka í miklu magni hér í Namibíu) og fórum í skemmtigarð.

Eins og sjá má skemmtu sér allir hið besta.

 

Það er alltaf töluverð áskorun að ná góðri mynd af drengjunum þremur í einu.

Nú er alþjóðaliðið flest komið til borgarinnar og við búin að vera í boðum og að hitta fólk vinstri og hægri. Fórum í hið besta afmælispartý hjá Rúnari Atla í morgun, svo er síðdegisboð á eftir og annað á morgun. Það er bara hið besta mál. Halli kann vel við sig í nýja bekknum sínum, og litlu drengirnir dafna einnig vel í skólanum. Nú eru allir farnir að hlakka til að fá Möggu Dísu frænku til okkar, sem kemur í septemberlok og ætlar að vera fram yfir áramót.
Við erum einnig búin að vera önnum kafin að skipuleggja ferð til Zimbabwe og Botswana með Magga frænda, Signýju og Árna Frey í byrjun október. Það er að mörgu að huga, en nú er planið að taka á sig lokamynd. Þetta er háferðamannatími, ekki síst í Botswana, og því getur verið erfitt að finna gistingu með litlum fyrirvara. Annars sinni ég náminu, hleyp með hlaupahópnum mínum og lyfti lóðum þess á milli af kappi í ræktinni.

Hlaupahópurinn samanstendur af fimm kjarnakonum, og er mjög alþjóðlega samsettur; ein íslensk, ein portúgölsk, ein amerísk, ein Afrikaans og ein þýsk/namibísk. Sú er gömul, alþjóðleg keppniskona í fimmþraut (ehemm, þónokkuð yngri en ég, sem þýðir væntanlega að ég sé komin af keppnisaldri - skrambinn) og ein er að æfa undir þríþaut. Hinar reyna bara að þrauka eins og gengur. Við verðum að hlaupa í hóp öryggisins vegna, enda líkamsárásir algengar og stundum sleppa varðhundar út úr görðunum, og því er piparsprey alltaf með í för. Svo geta verið snákar í grasinu við vegina, og mér til mikils ama frétti ég að við yrðum einnig að vara okkur á bavíönum, en þeir geta verið mannskæðir enda bæði sterkir og með hrikalegar tennur. Er ekki alveg búin að gera upp við mig hvort ég myndi beita úðanum eða leggja á flótta. Ákveð það bara þegar þar að kemur.

Afmæli hjá Stebbaling

Stefán Orri varð þriggja ára í gær og þá var náttúrulega haldin veisla.

Strákarnir skreyttu nammiköku um morguninn, og afmælisbarnið var enn í náttfötunum.

Erik og Kaja systir hans komu, og Villi og Gulla, börn og gestir. 

 

 

Hér er nammikakan komin á borðið.

 

 

 

 

 

 

 

Afmælisbarnið að blása á kertin.

 

 

 

 

Góðir gestir.

Enn á lífi..

Af okkur er helst að frétta að við erum öll á lífi þrátt fyrir að ekkert hafi heyrst frá okkur í nokkurn tíma. Netið hefur mikið til verið niðri og því lítið um samskipti.

Nú er aðeins farið að hitna hjá okkur, og er það vel. Við hjónin horfðum á þætti um kvenspæjarastofu númer eitt, þar sem margt minnir á Namibíu. Enda líkist aðalleikkonan Leju okkar mikið, enda eru báðar með "hefðbundinn" vöxt og trúlega báðar af sama hópi, Tswana fólkinu. Það er minnsti þjóðernishópurinn hér í Namibíu, eru kallaðir Batswana í Botswana, og eru að sjálfsögðu mun meira afgerandi þar. Leja kemur frá Suður Afríku eins og svo margir Tswana í Namibíu. Nú finnst okkur mun auðveldara að þekkja þá frá, en Leja segir bara: ohh, it is the man who is the same color as I..

Í byrjun var ósköp erfitt að þekkja fólk í sundur eftir þjóðernishópum, en það kemur svona smá saman. Jafnvel Leja á erfitt með það, en hún var mjög óörugg eftir innbrotið og kennir Owambo fólki um alla glæpi. Einn morguninn þurfti hún að bíða um stund fyrir utan húsið, á götunni. Hún vildi ekki bíða þar, heldur fór að næstu götu sem er fjölfarnari og horfði þar tortryggin á vegfarendur. Eftirá sagði hún: ohh, so many bad people going by. And if someone attacks me, how can I recognize these Owambo people, they all look the same!!

Það var eins og talað út úr mínu hjarta, en gott að vita til þess að innfæddir eigi líka í erfiðleikum með að þekkja fólk í sundur. Margir hvítir virðast reyndar setja þeldökka alla í sama hóp, en þegar ég var að koma úr gamla leikskóla strákanna, var stressuð móðir á leiðinni inn með barnið sitt. Hún útskýrði fyrir mér að "þetta fólk" (og benti á leiðinni áskakandi á tvo vinnumenn sem voru handan götunnar að rölta í vinnuna) hefði stolið tölvunni hannar úr bílnum í fyrradag. Ég horfði náttúrulega agndofa á þessa glæpona röltandi í rólegheitum, þangað til að ég áttaði mig á að hún átti við að einhver þeldökkur hefði stolið tölvunni og hún vildi ekki skilja bílinn eftir eftirlitslausan meðan hún færi með barnið inn, en ekki að nákvæmlega þessir tveir hefðu þar verið að verki.  

Drengirnir eru byrjaðir í skólanum, og nú er Halli kominn í year 6 og þar sem hann hoppaði yfir einn bekk. Í dag eyddi hann öllum deginum í heimalærdóminn og hugsar með eftirsjá til letilífsins í year 4.

Mætt til Windhoek

Við fjölskyldan lentum heilu og höldnu á mánudagsmorgun í Windhoek eftir þrjá góða daga í Þýskalandi. Héðan er það helst að frétta að teknir voru nefkirtlarnir og rör sett í eyrun á Óskari í morgun. Sáum háls- nef- og eyrnalækni í gær og svo héldum við á spítalann í bítið í morgun og þessu bara skellt í. Höfðum einnig hitt lækni á Íslandi sem vildi gjarnan gera aðgerðina sem allra fyrst, en allar skurðstofur lokaðar þar, svo þess var ekki kostur. Hann var orðinn vita heyrnarlaus, barnið og vökvinn í eyrunum orðin einhver límdrulla, nefkirtlarnir massífir (nota orð læknisins), svo að það var gott að ljúka þessu af sem fyrst.

Læknirinn var mjög traustvekjandi en spítalinn var frekar skrautlegur, svo við vorum fegin að komast með barnið heim aftur. Annars erum við bara í góðum málum, húsið var hrollkalt, en nú er að fara að hitna aftur, svo að það stendur til bóta. Halli og vinur hans Eric búnir að vera límdir saman frá heimkomu og litlu guttarnir ætla að heimsækja gamla leikskólann sinn einhvern daginn.

Veran á Íslandi var dásamleg, þar var hlaupið á fjöll og samveru notið með fjölskyldu og vinum. Íslenska sumarið og íslenska náttúran er náttúrulega einstök, svo að það var gott að koma heim og hlaða batteríin. Ofgnótt af brauðsúpu, sviðasultu og harðfiski ætti að duga manni næsta árið eða svo. 

Heimferð í augsýn

Nú er kominn heimferðarhugur í fjölskylduna. Air Namibia sló aðeins á þann titring með því að aflýsa fluginu okkar, sem var næturflug á laugardagskvöld, og við þurfum að fara í dagflug í staðinn á sunnudag. Flugfélagið var heldur ekki að láta vita af þessu, heldur fréttum við þetta úti í bæ. Þá þurfum við að stoppa yfir nótt í Frankfurt og taka eftirmiðdagsflug til Íslands á mánudag. Við erum nú ekkert eiturhress yfir þessu, enda auðvelt að taka strákana í 10 tíma næturflug þar sem þeir sofa megnið af tímanum. Erfiðara er að hafa ofan af fyrir þeim í 10 tíma yfir daginn, og þá sérstaklega Stefáni. En það hlýtur að hafast. Finnskir ferðalangar sem voru að koma í gegnum Frankfurt voru látnir sitja í vélinni í 4 tíma úti á braut, fengu mat og þessháttar, en svo var fluginu bara aflýst eftir þessa 4 tíma bið úti í vél. Maður vonar til Guðs að slíkt hendi ekki okkur. Air Namibia er því neðarlega á vinsældarlistum hjá fleirum en okkur.

Skólinn er að klárast á morgun, og nú eru krakkarnir í lokahófum og að klára skólastarfið, en það er stuttur skóladagur á morgun. Ég hef verið að ganga frá lausum endum og svo förum við að pakka á morgun. Reikningsheilinn hann Halli benti á að Stefán er nánast búinn að búa jafn lengi í Afríku og á Íslandi. Það er alveg kominn tími til að hann fari heim að sjá framan í ættingjana.

Karnival dýranna

Ég var að koma frá karnivali dýranna, þar sem yngstu bekkirnir í alþjóðaskólanum héldu tónleika fyrir foreldra, þar sem þemað var dýr. Leikskólakrakkarnir voru skjaldbökur. Óskar sendi móður sinni nokkra fingurkossa á góðri stundu við fögnuð foreldra, þar sem hann leit út eins og óperusöngvari eftir heimsklassa performans. Hér eru nokkrar myndir af drengjunum.

Af Halla er það að frétta að hann er enn heima, en er á batavegi. Davíð og hans ferðafélagar eru nú á heimleið en þurfa að leggja að baki yfir 1200 kílómetra í dag, svo að dagurinn verður langur hjá þeim.

Líf og leikur

Þegar við fluttum út, komum við með óskapar magn af íslensku barnefni - leikritum, þáttum og myndum handa strákunum. Eggert Þorleifsson var ákaflega vinsæll á tímabili, þar sem hann leiklas alla gömlu Tinnaþættina, sem horft var á lon og don, og fór á kostum í hlutverki Vælu Veinólínu. Á sama tíma hljómaði Hárfinnur í tækinu og við fullorðna fólkið álpuðumst til að horfa á Stóra planið. Nú er Íþróttaálfurinn aðalhetjan hjá Stefáni og ef hann er þægur og stilltur fær hann að horfa á myndbrot af netinu í tölvunni. Við vorum áðan að horfa á Magnús Scheving tala um hugmyndafræði þáttanna á netinu (náttúrulega búin að fara í gegnum allt hitt efnið) og klöppuðum honum lof í lófa.

Rúnar Atli er núna í heimsókn og er lególeikur í fullum gangi, en Óskar leikur sér lon og don að því. Þar umbreytast flugvélar í þyrlur yfir í bát og svo aftur í flugvélar. Mjög praktískt því leiknum er aldrei lokið. Stefán aðstoðar eftir megni og syngur svo twinkle twinkle little star fyrir byggingarmeistarana.

Áður hafði Óskar tekið litunar- og málunaræði og eyddi heilu og hálfu dögunum í að lita eftir númerum.

Hér kemur svo önnur mynd af stákunum þegar þeir voru að fara í crazy soccer day í skólanum. Halli er nú reyndar ekki alveg jafn hress á þessari stundu og hann var á myndinni. Hann fékk einhvern veginn bit á kviðinn í síðustu viku sem er heiftarlega sýkt, væntanlega kóngulóarbit. Fór til skólahjúkkunnar á föstudag, læknis á sunnudagmorgun og byrjaði á lyfjum, annar læknir í býtið á þriðjudagsmorguninn og enn meiri lyf. Hann er alveg bakk og við bíðum nú eftir að seinni lyfin fari að virka. Davíð er í vinnuferð fyrir norðan og snýr til baka seint á föstudagskvöldið. Við höfðum ætlað út úr bænum um helgina á fótboltamót með Halla, en þeim áætlunum hefur öllum verið aflýst. Annars er allt við það sama, nema Windhoekbúar kvarta sáran yfir kuldakastinu sem hefur hrjáð þá, og virðist ekki ætla að linna. Þetta er ágætis aðlögunartími fyrir okkur drengina, svo að viðbrigðin verða ekki mikil þegar við komum heim til Íslands.