Gatan mín

Ég tók mér pásu frá lestri í morgun til að skreppa út í búð til að kaupa nauðsynjar. Þetta blasti við mér, við enda götunnar okkar.

 

 

 

 

 

 

 

Það hefur rignt mikið síðustu vikur. Jafnvel búarnir, sem kvörtuðu sem sárast yfir að það rigndi ekki, eru nú farnir að kvarta yfir að það rigni of mikið.

Jarðvegurinn er gjarnan leirkenndur tekur illa við vatninu og því myndast þessi fljót eins og þetta í götunni okkar. Í gær var rigning, og ég skellti mér yfir, þrátt fyrir að malbikið væri farið að flagna af. Í dag er hæpið að fara nokkuð.

 

 

 

 

 

 

 

 

Héðan kemur vatnið, sem getur komið langan veg. Í fátækrahverfinu skolaði bíl í burtu eina nóttina, sem lagt hafði verið í lægð. Fólk má einnig passa sig þegar það fer í útilegu því að oft er tjaldað í árfarvegum, og svo kemur fyrirvaralaust vatnsflaumur sem hrífur allt og alla með sér. Kannski rignir ekki einu sinni í nágrenninu, heldur einhvers staðar langt í burtu. Það er margt sem má varast.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Þarna steypist vatnsflaumurinn niðureftir.

 

 

 

 

 

 

 

 

Fyrir kunnuga má upplýsa að þetta eru gatnamót Von Eckenbrecher st. og Nelson Mandela. Ég varð að sjálfsögðu að snúa til baka og leggja leið mína í aðra verslun

Bolla, bolla

Haldið var upp á bolludaginn í Windhoek, en reyndar á sunnudaginn. Og hér fást líka St. Dalfour gæðasultur, alveg eins og heima.

Við Halli bökuðum þessar gómsætu vatnsdeigsbollur, sem við snæddum svo úti á palli með rjóma, sultu og ekta súkkulaði. Drukkum svo kakó með rjóma með.

Stefán kunni vel að meta veitingarnar.

Allir urðu vel klístraðir, eins og vera ber.

Við erum komin með nýja myndavél í stað þeirrar sem stolið var svo að nú fara væntanlega að birtast aftur myndir úr daglega lífinu á blogginu mínu.

Dance your spik away

Það er alltaf gaman á hlaupabrettinu í ræktinni. Í dag fór náunginn á brettinu við hliðina að dansa af innlifun á brettinu, og í huga mér komu myndir frá Owambolandi þar sem fólk var að dansa við vegabrúnina, á meðan það var að rölta á milli staða. Mjög skemmtilegt. Annar bætti svo um betur og fór í svona opnum sandölum með bandi á milli tánna á brettið og stóð sig bara nokkuð vel, a.mk. komst hann óskaddaður frá hlaupunum. Ég sem á í erfiðleikum með að keyra bílinn minn í slíkum sandölum, þó að æfingin skapi meistarann í því sem fleiru.

Heimilisleg símaskrá

Eitt af því fyrsta sem ég gerði þegar til Namibíu var komið, var að glugga í símaskrána. Hún er nú mjög heimilisleg, rétt eins og íslenska símaskráin okkar, og er heilar 584 síður fyrir landið allt. Hér búa um 2 milljónir manna, en margir eru fátækir og því er símaeign ekki eins víðtæk og á Vesturlöndum. Hins vegar hefur farsímaeign aukist mikið, en það eru margir sem telja að farsímavæðing muni skipta miklu máli fyrir samskipti í þróunarlöndum í náinni framtíð, þar sem þau geti sleppt landlínulögnum og þeim kostnaði sem þeim er samfara.

Namibíska símaskráin er hin merkilegasta og er þar m.a. að finna leiðbeiningar um hvernig eigi að hringja erlendis, og þ.a.m. til Íslands. Eru þar nokkrir bæir listaðir og má þar m.a. finna Flatyri, Hverageroi, Kaflavik, Sucoavik og Reykyavik. Stafsetningin hefur eitthvað skolast til, en það kemur vonandi ekki að sök ef einhver fær áhuga fyrir að hringja til eyjunnar uppi í norðurhafi.

Íþróttaafrek

Við erum orðin nettengd á ný, þó að ný tölva sé reyndar ekki komin í hús ennþá.

Við höfum verið virk í dag, vorum með hádegisverðarboð fyrir bandaríska vini okkar og svo fór ég í barnaafmæli með litlu guttana síðdegis á meðan Halli og Dabbi skelltu sér í ræktina. Aragrúi barna mætti í boðið, og örugglega mikill hluti spænska samfélagsins í borginni. Allt fór friðsamlega fram, þó að Stefáni hafi reyndar tekist að prófa rafmagnsgirðinguna, en til að gera það þurfti hann að troða sér bakvið runna þar sem hann fann spennandi víra. Hann virðist hafa sloppið óskemmdur á líkama, en hann var hvekktur, enda geta þessar rafmagnsgirðingar verið ansi varhugaverðar. Þeir voru alsælir eftir boðið enda var búin að vera mikil tilhlökkun, búið að föndra kort og skreyta pakka í marga daga.

Á fimmtudaginn fór svo fram frjálsíþróttakeppni á fyrrum þjóðarleikvangi þeirra Namibíumanna, milli fimm skóla borgarinnar. Lítill hópur keppenda úr alþjóðaskólanum mætti til leiks. Hver mátti að hámarki keppa í þremur greinum, og Halli tók þátt í 100 m. hlaupi, hástökki og 4x100 m. boðhlaupi.

Okkar fólk hafði nú ekki mikla þjálfun, en það var gaman að hlusta á áhyggjur keppenda fyrir keppnina, því sumir höfðu einu sinni prófað sína keppnisgrein og aldrei við keppnisaðstæður. Allir höfðu þó gaman af.

Þetta er glæsilegur hópur keppenda.

Haraldur var frekar taugaóstyrkur í 100 metrunum, sem var fyrsta keppnisgreinin hans, hér er hann á fullum spretti og endaði í 4. sæti. Það gekk hins vegar vel í hástökkinu þar sem hann náði öðru sæti.

Það var mikil stemning á leikvanginum og mikil spenna fyrir boðhlaupin sem voru síðustu keppnisgreinarnar. Okkar sveit hljóp glæsilega en eftir þrjá spretti drengja undir 10 ára voru þrjár hlaupasveitir hnífjafnar, en Halli tók lokasprettinn fyrir alþjóðaskólann. Allt ætlaði um koll að keyra á leikvanginum þegar hann rauk áfram og tryggði sveitinni glæstan sigur. Hér er hann á fullum spretti að nálgast endamarkið. Síðustu þrír hlaupararnir komu reyndar ekki inn á myndina, ég setti bara myndavélina upp í loft og smellti af því það voru svo mikil læti (smella á myndina til að fá hana stærri).

Sigurreifur Haraldur

Þetta var eini sigur alþjóðaskólans í keppninni og er Halli því orðinn íþróttahetja skólans. Næst eru milliriðlar þar sem keppendur í fyrsta og öðru sæti etja kappi við sigurvegara annarra skóla og eftir það er landskeppni, svo að það eru spennandi tímar framundan í íþróttamálum.