Afmæli!!

Yngstu fjölskyldumeðlimirnir eldast eins og við hin, en Stefán á tveggja ára afmæli í dag. Það var mikið um dýrðir í morgun þegar pakkarnir voru opnaðir. Hér er afmælisbarnið í Bubba byggir náttfötunum sínum, að lesa nýja Bubba byggir bók sem hann fékk frá ömmu sinni. 

Óskar að skoða dýrðina, en Stefán frékk kranabíl frá Rósu frænku sinni og fjölskyldunni hennar. Óskar fékk líka pakka, en hann hafði óskað sér um daginn að fá bleik sundgleraugu og það var ekki hægt annað er að verða við svo skemmtilegri bón.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Hér er Halli að spara sinn pakka. Hann fékk dót til að veiða og safna fiðrildum og skordýrum. Halli hefur verið með flensu alla vikuna og er enn með hita, þó að hann sé farinn að hressast og er kominn með lyf eftir að hafa hitt lækni í gær.

 

Nú er hálf kalt, svo að við erum ekki mikið úti í morgunsárið. Mér var hálf kalt í nótt, því að það hafði snarkólnað eftir ágætis hita undanfarið. Ef maður kíkir á spána fer þetta nú batnandi því að í nótt átti hitinn að vera 3 stig, og eftir tvo daga að hækka upp í 16 stig yfir nóttina, og að sama skapi að fara upp í 27 stig yfir daginn. Það verður alveg mátulegur hiti.

 

 

 

Hér er Óskar að baksa við pakka. Svo eldaði Davíð morgunverð á meðan ég setti saman vatnsbraut sem Stefán fékk frá ömmu Möggu.  Við sötruðum ferskan appelsínusafa með engifer með morgunverðinum, en safapressan var eina heimilistækið sem við tókum með okkur frá Íslandi. Hún hefur nýst vel. Við sungum afmælissönginn yfir morgunverðinum og Stefán hló og brosti út að eyrum með munninn fullan af hrærðum eggjum.

 

Síðan fengu strákarnir að nasla íslenskt nammi sem þeir höfðu fengið frá Inguló og Valdísi og núna eru þeir að horfa saman á mynd sem Stefán fékk frá afa Bjarna og Erlu. 

 

Um eftirmiðdaginn verður pizzubökunarpartý með íslenskum stíl. 

Í fótsport risaeðla

Frá ströndinni lá leiðin upp í land og við fórum að skoða risaeðluspor sem eru um 200 milljón ára gömul. Sporin setti risaeðla í leir við vatn, sem síðar steingerðist, svo að sporin eru vel sýnileg í dag.

Þetta er hinn fínasti göngutúr sem við komumst í eftir að hafa rætt við staðarhaldara. Mútta lagði fyrst í hann, enda efalaust best okkar í þýsku. Hún var nú ekki leiknari en svo að karlinn var orðinn urrandi vitlaus og Dabbi fór út að blíðka hann og fékk greinargóða leiðarlýsingu á enskuskotinni þýsku. Við gátum því lagt í gönguna.

 

 

Leiðin var greið. Hér er karlpeningurinn ásamt mömmu.

 

 

 

 

 

 

 

Og hér er Óskar að framkvæma rannsókn á fyrirbærinu. Þó að þónokkuð hafi fundist af risaeðlubeinum og steingervingum í heiminum, þá er mun sjaldgæfara að sjá ummerki um þær eins og hér blöstu við. Sporin voru mun minni en maður hafði búist við, ég hélt einhvern veginn að maður myndi finna gífurlegar skálar sem maður gæti lagt sig flatan í, en sporin voru frekar á stærð við mannsspor.

 

 

 

 

 Stefán á leiðinni til baka, en það var gott að geta teygt úr sér eftir nokkuð langa keyrslu.

Cape Cross

 

Við keyrðum upp ströndina frá Swakopmund í Skeleton Coast þjóðgarðinum. Hér er algjör eyðimörk og engin byggð ef undan eru skildir örfáir bæir sem reyndar fara ört stækkandi. Hér er gert út á veiði af ströndinni, bæði til matar og sem skemmtun fyrir ferðafólk.

Fátækrahverfin eru gífurlega stór, enda flyst fólk þangað á hverjum degi til að leita tækifæra, þó að erfitt sé að skilja hvernig fólk á að ná að brauðfæða fjölskylduna í þessu berangurslega umhverfi. 

 

 

 

Vegurinn frá Swakop til Cape Cross var ljómandi góður og víða hefur athafnafólk safnað steinum sem boðnir voru falir. Varningurinn var sýndur á tunnum við veginn og átti að skilja eftir pening eftir að kaupin höfðu farið fram.

 

 

 

 

 

Á Cape Cross er einhvert stærsta selalátur Namibíu og þarna er hægt að komast í návígi við selina til að skoða. Hér eru mikil læti og hræðilegur óþefur.

 

 

 

 

 

 

Hér má sjá drengina þrjá með selina í bakgrunni.

Það eru mikil afföll af selunum, en svart-baks sjakalar og brúnar hýenur gera mikinn usla. Um fjórðungur kópanna drepast á fyrsta árinu. Við sáum allnokkra sjakala en engar hýenur.

 

 

 

 

Selirnir eru þarna þúsundum saman, og takið einnig eftir hausunum sem eru í öldunum. Selurinn lifir á fiski sem mikið er af því að Benguela straumurinn liggur þarna upp eftir ströndinni. Namibíumenn nýta selinn og veiða hann frá apríl til nóvember þegar ferðafólk er ekki að góna á hann. Hann er býsna vel nýttur, feldurinn fer á markað í Evrópu, kynfærin á Asímarkað, kjötið til Taívan go afganginum er breytt í mjöl sem notað er í dýrafóður. Reyndar sagði einn þjóninn þar sem við gistum að kjötið væri notað í biltong, er þurrkað kjöt í pylsum sem allir hakka í sig hér. Það má kannski líkja því við harðfiskinn fyrir okkur Frónbúa, því krakkarnir koma með biltong í skólann sem nesti.

 

 

Staðurinn dregur nafn sitt af krossi sem fyrsti Evrópumaðurinn sem til Namibíu kom, reisti árið 1485 til heiðurs Jóns fyrsta Portúgalskóngi. Þýskur sjóari reif krossinn niður árið 1893 og fór með heim til Þýskalands. Þjóðverjar létu svo reisa eftirmynd strax árið eftir. Árið 1980 var krossinn svo endurnýjaður, sem stendur á sama stað og upprunalegi krossinn sem reistur var á 15. öld.

 

 

 

 

 

 

 

Hér stendur Halli svo við krossinn góða.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Um kvöldið gistum við í skála við Cape Cross sem var aldeilis frábær. Við vorum eiginlega hætt að telja hvað strákarnir fóru oft og blotnuðu í sjónum. Hér eru þeir að leika sér við sólarlagsbil. 

 

Þegar maður er svona útúr, eins og í eyðimörkinni eða á ströndinni er næturhimininn ægifagur, enda engin ljós til að spilla fyrir útsýninu. Það er eins og maður detti inn í Vetrarbrautina. Við Davíð sátum og góndum til himins um kvöldið. Ég sá hvorki meira né minna en sjö stjörnuhröp og vona að óskirnar mínar rætist allar sem ein.

Stelpur á ströndu

 

Við fórum á ströndina fyrir tveimur helgum. Þar var vitanlega leikið í sandinum. Þar sem strákarnir voru að leika kom hópur af stelpum sem voru að ljúka 10 bekk og voru í útskriftarferð. Þær léku sér í sjónum með strákunum og nokkrar myndir voru teknar í tilefni dagsins, enda voru þær æstar í myndatökur. 

Hér er ein stúlknanna að passa Óskar. 

 

 

 

  

Og hér er verið að leika í sjónum. Þó að þær eigi heima ekki svo langt frá ströndinni er líklegt að margar hafi ekki tækifæri til að sjá hann oft. Einhver þeirra bragðaði á hafinu til að athuga hvort það væri salt. Þær voru afskaplega sætar og indælar. Þegar ég var að dást að því hvað þær væru bráðfallegar og duglegar, kom Davíð með tölur um brottfall úr skóla, unglingaóléttu, eyðni og þar fram eftir götunum. Laglega þunglyndislegt það.

 

 

 

Stefáni fannst nóg um athyglina svo ég þurfti að halda á honum. Stelpurnar komu og klipu hann í kinnina, kysstu hann og snertu hár hans. Óskar ljómar heldur ekki beint af gleði þarna..

 

 

 

 

 

...og hér er hann kominn í baráttu um eignarrétt yfir sandfötunni eins og sjá má. Spurning dagsins er svo hvar er Halli á þessari mynd? 

Sápukúlur

 

Drengirnir blésu sápukúlur úti á verönd í gærmorgun, en Rósa frænka þeirra hafði sent þeim tilheyrandi áhöld til sápukúlugerðar frá Íslandi. Þá sendi hún einnig íslenskt nammi í pokum og drengirnir gæddu sér á hluta af því, en það var nammidagur í gær.

Hér eru myndir af strákunum á náttfötunum að blása í morgungolunni.

 

 

 

 

 

 

 

Við erum nú ekki búin að gera neitt markvert í dag, en hér er hálf tómlegt síðan að amman fór á fimmtudag. Davíð eldaði morgunverð, drengirnir fóru allir í bað í morgun og svo var farið í stórinnkaup í matvöruverslun og loks á veitingastað með góðu leiksvæði þar sem strákarnir fengu allir smá útrás. Nú eru Halli og Dabbi í bíói og við yngri kynslóðin erum hér heima við að dunda okkur. Erum að vinna að því að koma lestinni í gang, byggja teina og hlaða batteríin. 

 

 

Hér er einn hress í Bubba byggi náttfötum í morgunsólinni.

Nýr skóli

Síðasti dagurinn í leikskólanum hjá drengjunum var í gær. Þeir kvöddu einkaleikskóla litlu Windhoek með virktum. Hér er Óskar með leikskólamöppuna sína og kennaranum sínum, henni Kirsten.

 

 

 

 

 

 

 

 

Hér er Stefán með kennaranum sínum, henni Heidi.

 

 

Óskar var farinn að ná þýskunni, taldi eins og herforingi upp að tíu á þýsku en hikstaði hins vegar á talningunni þegar kom að því að beita íslenskunni. Eftir aðeins stutta dvöl hér spurði hann yfir kvöldmatnum - hvernig segir maður borða? Ég sagði, maður segir eat. Og barnið svaraði, nei, það heitir ESSEN. Þetta er ein af ástæðunum fyrir því að við flytjum þá yfir til alþjóðaskólans, en þar er enska vinnutungumálið og Stefán blandar síður saman þýsku, ensku, afrikans og Owambo og öllum þeim málum sem notuð voru í leikskólanum. 

Í morgun mættum við svo öll í alþjóðaskólann, ég, drengirnir og amman sem einnig var viðstödd til að taka skólann út.

 

Hér er hersingin mætt, allir flottir með skólatöskurnar sínar. Óskari fannst það svo mikil upphefð að fara í sama skóla og Halli að hann átti erfitt með að sofna í gærkveldi.

 

 

 

 

 

 

Strákarnir fóru strax á fullt, hér er Óskar á hjóli.

 

 

 

 

 

 

 

Og Stefán fór að prófa sig áfram á trampólíni.

 

Brunabolti

Nú segi ég blogghléi lokið. Mútta og Halli komu saman frá Íslandi við mikla lukku fjölskyldunnar. Við höfum verið önnum kafin við að ferðast og fara í skoðunarferðir og þess háttar. Ég set inn myndir frá því við tækifæri. Annars gengur lífið sinn vanagang, drengirnir þrír eru allir að byrja í alþjóðaskólanum á morgun. Um helgina var spiluð heil umferð í deildinni hans Halla og við fórum öll á völlinn. Davíð og Halli fóru rúmlega sjö þegar mæting var, en ég mætti aðeins seinna með allt liðið. Veðrið hefur tekið stakkaskiptum og er orðið fullkomið. Það var mjög gaman að horfa á leikina, þó að fjölskyldumeðlimir hafi verið mislíflegir. Stefán var ekki sáttur við hitann og gólaði svo að undirtók í öllum leikvöngunum. Okkur var ekki orðið um sel, því að fólk var farið að gefa okkur auga, líkt og við værum að pynda barnið. Óskar tók svo við þegar Stebbi tók sér pásu. Það hlýtur að vera góðs viti að börnin geti unnið svona vel saman. Davíð var svo elskulegur að bjóðast til að fara með þá heim, sem ég þáði með feginshug. Hér er herra gólmundur í stuði á vellinum. Hann er með íslandshúfu sem afi Bjarni og Erla gáfu honum frá Íslandi.

 

Halli spilaði með B liðinu því hann hefur ekki mætt á æfingar í sumar - hér er sko þýskur agi. Þeir lentu í fimmta sæti, og efstir af B liðunum. Svo var Halli líka varamaður með A liðinu og spilaði með þeim í undanúrslitum. Einn leikmaðurinn þar varð hálf slappur í sólinni.

 

 

 

 

Halli, sem er hér í B-liðs búningnum, var eins og eldhnöttur í framan og fékk vænt lag af sólarvörn. Móðirin gleymdist hins vegar, og ég brann ferlega. Var í þokkabót eins og pandabjörn í framan því að ég var með stór gleraugu allan daginn. Nú er þetta reyndar farið að skána og ég er orðin fallega brún, fyrir utan hálfgert sár á annarri kinninni. Maður passar sig vanalega mjög vel á sólinni, og heldur sig í skugga eða er með hatta og góða vörn. Enginn hafði séð eins fölan dreng og Halla þegar hann kom heim til Íslands frá Afríku. 

 

 

 

Hér er Halli með A liðinu, þjálfurunum og liðinu sem vann þessa umferð deildarinnar.

Á þessari mynd er hann í marki að leika við einhverja félaga.

Af kóki og kexi

Hér á heimilinu er tiltölulega rólegt, að því undanskildu að Stefán er með mótþróa og vill ekki taka miðdegisblundinn sinn. Óskar sefur rótt og blítt og Davíð flaug í dagrenningu til Outapi í norður Namibíu á vegum vinnunnar. Mamma og Halli lögðu á svipuðum tíma af stað í ferðalagið frá Íslandi til Namibíu. Hér er mikil tilhlökkun að fá Halla heim og ömmuna í heimsókn í tvær vikur. Þau koma til landsins í fyrramálið.

Veðrið er orðið alveg frábært aftur, og svo virðist sem veturinn sé genginn um garð. Á kvöldin er aftur orðið sæmilega hlýtt og gott og hitinn yfir miðjan daginn er um 22 stig. Alveg mátulegt. Við höfum tekið þessari hlýnun fagnandi, en það er skrýtið til þess að hugsa að maður á efalaust eftir að sakna svalans þegar heitast verður í sumar.

Þegar við fórum um Omusati héraðið í ferðinni okkar, og í gegnum Outapi, fórum við Andrea í kjörbúð. Við útganginn situr öryggisvörður sem fer vandlega í gegnum allt í pokunum manns og merkir samviskusamlega við allar vörurnar, eina af annari, á strimlinum úr kassanum. Þetta er einnig víða gert í höfuðborginni, en þar er þó áberandi að hvíta fólkinu, sem er líklegra til að eiga peninga, er oftar hleypt í gegn athugasemdalaust. Oft er verið að leita á þeldökkum viðskiptavinum á leið út úr búðum. Búðarhnupl er nokkuð algengt, og einnig verður maður að hafa varann á því að maður rekst á það að búið er að opna pakka í búðunum, t.d. snakkpoka eða kexpakka þar sem einhver hefur verið að fá sér í svanginn inni í búðinni.

Vöruúrvalið af neysluvöru í þessari búð fyrir norðan var nú ekki mikið, en mest þó af vefnaðarvöru. Hjá drykkjunum var þó að finna sjálfa holdgervingu vestrænnar neyslumenningar, kók. Og það hálfs líters í glerflösku. Ég keypti flöskuna sérstaklega, ásamt kexi og snakki og fleiri drykkjum. Nú átti að taka heimildarmynd af kókneyslu í bílnum. Ég byrjaði á því að taka mynd af Halla með flöskuna, en það reyndist þrautin þyngri því það voru svo mikil hopp og læti í bílnum af því að við vorum að keyra holóttan vegarslóða. Þessi mynd kom best út eftir að margar tilraunir voru gerðar ...

 

 

 

 

 

 

..og svo tók ég fleiri myndir af bílstjóranum sem einnig fékk sér sopa

 

 

Sossusvlei

Sossusvlei er vinsælasti ferðmannastaður Namibíu. Þetta er saltslétta í Namib eyðimörkinni og þarna eru sandöldur af öllum stærðum og gerðum. Þær eiga einnig að vera þær stærstu í heimi.

 

Sossus á að þýða staðurinn sem enginn snýr til baka frá og vlei þýðir sandalda.  Flestir reyna að koma þangað í dagrenningu að sjá sólaruppkomuna í þessu ótrúlega umhverfi. Við vorum nú ekki svo metnaðarfull, heldur slöppuðum af í náttstað og komum um miðjan morgun. Hér verður efalaust óbærilega heitt yfir sumarið, því að þó að það væri hávetur, þá var ansi heitt, og sérstaklega þegar við fórum að brölta upp sandöldur.

 

 

 

Við byrjuðum á einni nettri sem hér sést. Eða ætti ég að segja að strákarnir byrjuðu á einni. Hér eru Halli og Hrafnkell á leiðinni upp. Við hin tókum nestispásu og horfðum á kappana klífa fjallið.

 

Þessir félagar fóru líka í smá sandöldugöngu, hér eru Gunnar og Óskar á leiðinni upp....

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

...og svo tóku þeir smá pásu, og lágu sem dauðir væru í sandinum.

 

Fyrir utan þessa fjóra og Kára að auki sem fór upp á topp, ákvað doktorinn að klífa ölduna góðu. Hann lagði af stað þegar eldri strákarnir voru komnir upp, og sagðist ætla að "kíkja upp líka". Hann stökk af stað eins og springbok í blóma lífsins. Þegar hann var kominn svona fjórðung leiðarinnar dró vel af honum og hann líktist frekar öldnum nashyrningi. Í millitíðinni hafði bandarísk fjölskylda komið og hóf einnig göngu. Það leið ekki á löngu þar til lítil stelpa í yfirvikt tók fram úr Dabba greyjinu, sem auðsjáanlega hafði ofreynt sig á fyrstu metrunum.

  

 

 

Við hin fylgdumst með og skemmtum okkur konunglega, og eins og sjá má, skín kátína úr hverju andliti.

 

Við vorum ekki alveg eins borubrött þegar við byrjuðum sjálf að klifra sandinn. Maður stígur eitt skref og sígur svo til baka. Ekki bætir úr skák að hafa barn á öxlunum. Óskar stóð sig reyndar mjög vel, klifraði af hörku og tók svo pásur inn á milli þar sem hann faðmaði sandinn og móður jörð af innlifun.

 

 

 

 

 

 

Hér er Kári á toppnum á tilverunni. 

 

 

 

 

Fótboltastjörnur fæðast

Við fórum í dag í stórverslun til að kaupa inn fyrir heimilið. Litlu drengirnir kunna ágætlega að meta slíkar ferðir, Stefán sat í stórri kerru og Óskar fékk að ýta lítilli kerru á undan sér sjálfur og við tíndum vörur í hana. Hann stóð sig bara vel og klessti ekki oft á, þó að það hafi stundum skapast smá umferðaröngþveiti þar sem hann hefur ekki mjög djúpan skilning á umferðarmenningu innan stórverslana.

 

Við keyptum lítil fótboltamörk handa drengjunum til að fara að rækta fótboltahæfileikana og fórum í ljósaskiptunum til fótboltaiðkunar úti í garði. Þeir sýndu góða takta, eins og sjá má. Óskar var þó öllu fagmannlegri en litli bróðir sinn, enda hefur hann verið í þjálfun hjá Halla bróður sinum.

 

 

Til marks um þetta má nefna að Stefán, sem átti að fara í mark, lagðist inn í það í makindum. Þar að auki finnst honum líka eðlilegra að taka boltann með höndunum og kasta honum en að vera að vesenast þetta með að sparka endalaust.

 

Óskar er hins vegar orðinn nokkuð skotfastur, og við bindum vonir við að Halli fari að stjórna fótboltaæfingum úti í garði í nánustu framtíð. Hans er von heiman frá Íslandi á fimmtudag, en við hlökkum öll óstjórnlega mikið til að fá hann aftur til okkar.