Alþjóðlegur morgunverður

 

Í gær var haldinn international breakfast í alþjóðaskólanum fyrir toddler bekkinn sem Stefán og Óskar eru í. Hér er Stefán að gæða sér á veitingum.

Og Óskar, sem er í Íslandsbolnum sínum. Þeir átu líkt og ég þeir hefðu fastað í margar vikur. Það er gott að börnin hafa matarlyst.

Eins og sjá má, þá er safe sun policy tekin alvarlega, allir krakkarnir eru með hatta til að verjast sólinni.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Strákarnir eru með þrjá leikskólakennara. Trish stjórnar prógramminu og er hér að sjá um að allir fái eitthvað gott í gogginn.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Svo er hún Monica, sem er hér að spjalla við krakkana.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Og loks er það hún Ingrid. Strákarnir eru í góðum höndum þá þessum stúlkum. Í hverri viku er þema sem unnið er út frá, og í þessari viku var það ljós og þau voru að vinna með ljós og skugga. Bjuggu til hús úr lökum og notuðu vasaljós til að búa til myndir og fleira. Fyrir stuttu voru þau að fjalla um haustið og þá bjó Óskar til söguljóð í anda San fólksins í bílnum á leiðinni heim úr skólanum: ...þegar kuuuldinn kemur, þá detta laufin af og ég má ekki rífa tréeeen því þá fer ég í skammarkrókinn...

Íþróttir og annað

Morguninn er búinn að vera annasamur. Halli fór fyrst að spila fótboltaleik með liðinu sínu og svo fórum við á íþróttadag hjá Alþjóðaskólanum, sem strákarnir þrír ganga í. Þar var keppt í ýmsum greinum, en skólanum er skipt í þrjú lið, ljón, hlébarða og blettatígra. Þessi lið kepptu sín á milli, og einnig var keppt á milli bekkja. Halli keppti í hindrunarhlaupi, fótbolta og lekandi rörapípuburði. Ekki einu sinni spá í hvað það er. Dabbi lagði hlébörðum lið í reiptogi, tapaði einu og vann eitt. Þetta er mikil stemning, ég stefni á 60 metra hlaup á næsta ári, verð að byrja að þjálfa markvisst ekki seinna en strax. Annars ræður íþróttaandinn ríkjum og heldur minni keppnisandi en heima. Smá slagsmál í fótboltanum, en það var nú bara á milli keppenda í sama liði, svo það var ekki svo alvarlegt.

Minnstu börnin, þ.e. Óskar og Stefán voru með íþróttadag í gær og kepptu af mikilli leikgleði. Sonur hans Frankie Frederics sem er helsta íþróttahetja þeirra namibíumanna er í sama bekk og þeir. Hann var heimsmeistari í 200 metra hlaupi árið 1993 og var upp á sitt besta þegar Michael Johnson var að hlaupa sem mest og var þá annar hraðasti maður veraldar. Náði 4 ólympíumeistaratitlum og á því væntanlega margar medalíur. Frúin hans kom í skólann að sýna krökkunum medalíur og við Halli vorum græn og gul af öfund að fá ekki að sjá medalíurnar. Óskar var nú ekki hjálplegur við að segja okkur fréttir af þessum atburði. Svo erum við þrjú búin að vera að spila scrabble núna um eftirmiðdaginn, en það þjálfar Halla mikið í íslenskum orðaforða. Annars er það að frétta að Stefán er að standa sig mjög vel í koppamálunum og mun væntanlega henda bleyjunni á næstu vikum. Leja var einmitt að dáðst að honum og sagði mér af vinkonu sinni sem á þriggja ára strák sem bleytir alltaf buxurnar. "Svo ber hún hann svo mikið þegar hann pissar á sig. Og ég var að segja henni að hún ætti kannski ekki að berja hann alveg svona mikið, að hann myndi kannski frekar koma til ef þú myndir berja hann aðeins minna?" - Við vorum alveg sammála um þetta, við Leja.

Kunnugir vita nú að Leja er einn helsti máttarstólpi heimilisins. Hér er mynd af henni, þar sem hún var á milli hárgreiðslna og því með höfuðklút. Hún er í gamalli íþróttapeysu af mér, en hún fær allt sem til fellur á heimilinu, gömul föt og mat í massavís. Ég segi ykkur nú söguna af Leju seinna.

Við keyrðum hana heim í gær, með tvo plaststóla fyrir heimilið í skottinu. Hún býr í sæmilegu hverfi (miðað við allra fátækustu hverfin) í kofa sem er opinn út í báðar áttir, með strákunum sínum tveimur. Hún hefur hafið framkvæmdir við að loka honum, en gerir það smátt og smátt eftir því sem hún hefur ráð á, með aðstoð frá okkur. Hún er mjög klár og sér um fjölmarga hluti á heimilinu.

Veðrið er orðið fullkomið, ég gat reyndar ekki sofnað fyrir hita um daginn og hélt að ég væri farin að þjást af taugaveiklun því ég rauk upp í svitakófi um það bil sem ég var að festa svefn og varð að fara fram til að kæla mig. Kom svo ekki í ljós að Stebbi hafði verið að fikta við ofninn, sem er enn uppi eftir veturinn og hafði sett hann á fullt og af þeim sökum var kæfandi hiti í svefnherberginu. Dabbi svaf eins og ungabarn.  

Nú mallar osso bucco í hvítvíni á vélinni og Halli horfir á fótboltann í kassanum. Leiktímabilið er hafið en við höfum ekki keypt áskrift af fótboltarásunum og því tapaði ManU í dag fyrir Liverpool, af því að Halli gat ekki veitt þeim fjarstuðning í gegnum kassann. Heimur íþróttanna er flókinn.

Á flakki meðal flóðhesta

Er ekki alltaf málið að finna einhverja svona fyrirsögn sem með góðum hljómi og hrynjanda? Er kannski dálítið eins og séð og heyrt, eða hvað..En hvað um það, í ferðinni okkar um daginn fórum við til Mount Etjo safari lodge, sem var mjög skemmtilegur.

Umhverfið er yndislegt, en þarna er fjöldi dýra, og státa þeir meðal annars af flóðhestum, sem annars er bara að finna í Caprivi. Hér eru pelíkanar í síðdegissólinni. Við komum síðdegis og fengum okkur köku og kaffi.

 

 

 

 

 

Strákarnir fengu far með kerrunni sem flytur farangur gesta.

 

 

 

 

 

 

 

Eftir kaffið ákvað mútta að fara í smá göngutúr að kanna nánasta umhverfi og við fórum að láta renna í heita pottinn. 

 

Þarna er mjög fallegt, eins og sést af þessari mynd sem mamma tók í labbitúrnum. 

 

 

 

 

Svo sá hún líka svona krúttlegt skilti sem hún tók mynd af. Ef betur er að gáð, þá sést að þarna er verið að vara fólk við flóðhestum, en flóðhestar eru stórhættulegir og eru mannskæðustu dýr Afríku, 

 

 

 

 

 

 

 

 

Það kom nefninlega í ljós að mamma hafði gengið framhjá þessu skilti á hliðinu, sem hafði verið opið þegar hún fór í síðdegisflakkið sitt. Þarna má lesa: HÆTTA, ekki má ganga handan girðingar - eða eitthvað í þá áttina.

Það hlupu allir upp til handa og fóta þegar sást til mannveru gangandi við vatnið. Björgunarleiðangur var gerður út og henni var í snatri bjargað úr þessum ógöngum. Okkur fannst þetta náttúrulega bráðfyndið, en hóteleigendum var ekki eins mikill hlátur í hug. Dabbi var svo sérstaklega beðinn um að sjá til þess að hún færi ekki á flakk aftur. 

 

 

Móðir mín slapp sem betur fer óhult úr þessari lífshættu, og við gátum heyrt flóðhestana rymja og svamla í myrkrinu síðar um kvöldið. 

 

Hér er svo mynd af strákunum að aðstoða trommuslagarann sem kallaði á gesti í mat. 

 

 

 

Við yljuðum okkur við opinn eld fyrir matinn, og hér er aðeins farið að hitna í kolunum hjá Óskari sem tekur fyrir andlitið.

 

Annars er dagurinn í dag búinn að vera rólegur. Við erum búin að vera úti í garði að sulla og spila borðtennis. Ég brölti eitthvað inn í garðgeymslu og fann þar trampólín, sundurtekið. Ég hugsaði mér gott til glóðarinnar, og dró dúkinn út til að skoða hvort þetta væri hugsanlega í lagi. Það voru kóngulær út um allt, sumar eins stórar og hnefinn á Halla. Dúkurinn reyndist svo vera rifinn á festingunum svo að það verður ekkert úr hoppi hjá okkur á næstunni. 

Strákarnir vöknuðu óvenju seint í morgun, eða eftir klukkan 6. Skýringuna á því er að finna í tímanum því að í nótt færðum klukkuna fram um eina klukkustund. Nú er því aftur tveggja stunda munur á Namibíu og Íslandi.

Ljónaveisla

 

Í fjölskylduferðinni okkar um daginn fórum við að sjá þegar ljónahóp var gefið og hér koma myndir frá því. Þetta var mjög skemmtileg ferð, en við fórum eftir myrkur og inn í þar til gert byrgi sem var með litlum opum með rimlum til að skoða dýrðina. Ljónin fengu bara heilan nautgrip, sem hafði verið slátrað. Þau rifu hann í sig og átu nánast upp til agna.  

 

Það var smá basl að fá Stefán til að vera hljóðan, en annars sátum við öll agndofa því að það er magnað að sjá þetta. 

 

 

Það er auðsjáanlega skýr skipting innan hópsins og karlinn tryggir að þessir réttu fái bestu bitana. Ungu karldýrin voru mest reknir frá gæðunum. 

 

Það er ótrúlegur kraftur í þessum dýrum, og maður vildi svo sannarlega ekki mæta þeim á förnum vegi. Sú hætta er fyrir hendi inni í þjóðgörðum, enda er fólki gert að yfirgefa ekki farartæki sín, til að tryggja að enginn endi í ljónskjafti.

Hér eru þrjú kvendýr sem svo sannarlega virðast njóta krásanna.

Tennur á ferð og flugi

 

Hér eru Himbarnir sem við fórum að heimsækja um daginn. Karlinn hefur engar tennur í neðri gómi að framan. Himbarnir trúa því að þegar þeir sofi, þá fari tennurnar á flakk á næturnar og borði alls konar drasl. Því verði þær ógeðslegar og langbest að taka þær bara úr. Þær eru því slegnar úr stálpuðum strákum með hvössum steinum. Þessi skýring á því af hverju tennurnar eru fjarlægðar er að finna í menningu og hjátrú Himbanna. Nytjahyggjuskýringar eru á annan veg. Annars vegar þær að Himbarnir standa ekki mjög framarlega í tannhirðu og því séu tennurnar fjarlægðar. Skynsamlegasta skýringin er hins vegar sú að þessi hefð eigi rætur sínar að rekja til þrælatímans, og að karlar hafi síður verið líklegir til að vera hnepptir í þrældóm þegar það vantaði tennur. Þeir voru skoðaðir eins og nautgripir, með tilliti til hversu vel þeir myndu nýtast til vinnu.

Það er efalaust ekki ánægjulegt að láta slá úr sér tennurnar með steini. Einn minn besti lærdómur í viðskiptum var þegar ég seldi afa mínum augntönn fyrir pepsíflösku. Gosdrykkir voru mikið dýrindi í sveitinni, svo að það var auðvelt að múta mér með pepsí. Skrambans augntönnin ætlaði ekki að fara og var farin að vera fyrir fullorðinstönnunum sem á eftir komu. Mamma var farin að hafa áhyggjur og afi sagðist nú að hann myndi líklegast kippa tannskrattaum út. Og fyrir það átti ég að fá borgað umrætt pepsí.  Svo var farið út á hlað, afi með töng og ég gapandi undir hendinni á honum. Um leið og hann er búinn að koma tönginni fyrir á tönninni finn ég að hún er bara alveg blýföst. Og ég fór að góla að ég væri hætt við. Þarna er lærdómur númer eitt. Það er stundum erfitt að bakka út úr samningum. Og stundum alveg ómögulegt. Svo tók hann til að rykkja tönninni út, sem var eins og áður segir alveg blýföst. Ég hélt að hann myndi brjóta beinið, en tönnin kom út að lokum, og ég á hana enn. Rótin er þrisvar sinnum lengri en tönnin sjálf, því að hún kom út með rót og öllu. Eftir þessi átök lærðist önnur mikilvæg lexía, og það er að maður verður að semja um sanngjarnt verð, því að jafnvel þegar tönnin var farin fannst mér ég hafa samið allhrapalega af mér að fá bara eina pepsíflösku fyrir tönnina og þennan sársauka. En ég er amk með beinar og fallegar tennur í dag. Himbastrákarnir líta trúlega á það sem manndómsmerki þegar það er kominn tími til að láta slá úr sér tennurnar en eru efalaust jafnframt fegnir þegar athöfnin er yfir staðin. 

Staðurinn þar sem allir vilja búa

Stærsta fátækrahverfið í Windhoek heitir Katutura, sem útleggst á Herero sem staðurinn þar sem enginn vill búa. Á tímum kynþáttaaðskilnaðarstefnunnar var svörtum gert að flytjast í hverfi út fyrir borgina, sem þeir nefndu Katutura. Nú, á tímum pólítísks rétttrúnaðar íhuga yfirvöld að breyta nafninu í Matutura - staðurinn þar sem allir vilja búa. Íbúarnir eru skiljanlega hrifnir af nafninu og það er í raun kannski réttnefni að vissu leyti því að til borgarinnar og Katutura flykkist á hverjum degi fjöldi fólks til að leita að atvinnu og nýjum tækifærum. Það sorglega er að hér eru lítil tækifæri, gífurlegt atvinnuleysi og þeir sem fá mestu tækifærin eru þeir sem hafa mestu reynsluna. 

 

 

Byggðin teygir sig sífellt lengra í norðurátt þar sem nýjir bárujárnskofar rísa. Kofarnir eru gjarnan hin mestu hreysi, ískaldir á vetrum og kæfandi heitir á sumrum. Hér er mikið um þjófnaði og hægt er að sjá að fólk geymir hluti ofan á kofaþökunum. Um nætur heyra íbúarnir ef einhver óboðinn gestur laumar sér upp á þak, og svo er auðvelt að hafa auga með eigunum yfir daginn. Sniðug lausn.

 

 

 

 

Hér búa um 160 þúsund manns. Hverfið er orðið of mannmargt fyrir skólana sem eru til staðar og því hafa tjöld verið sett upp til skólahalds. Krakkarnir eru allir snyrtilegir í skólabúningum, eins og í öðrum skólum landsins. Himinbláir útikamrar stinga hins vegar í augun.

 

 

 

 

 

Hverfið er einn suðupottur menningarhópa og mikið að sjá og skoða. Lífið gengur sinn vanagang, hér eru tveir stubbar að baða sig í morgunsárið, berrassaðir í þvottabala.

 

 

 

 

 

 

Hér er aðstaðan hjá professional hárskera...

 

 

 

 

 

 

 

og hér er viðgerðarþjónusta fyrir bifreiðar.

 

 

 

 

 

 

 

Markaðurinn er að undirbúa sig undir líflegan dag, þarna voru mánaðarmót, en þegar fólk fær útborgað um mánaðarmót, þá er líf í tuskunum á markaðinum. 

 

 

 

 

 

 

Grillið er þegar komið í gang á markaðinum. Nammi namm.

 

 

 

 

 

 

 

Ólympíuleikar og fleira úr daglega lífinu

Halli fór í skólann í morgun eftir að hafa verið heima í viku í flensu. Loksins þegar hann var orðinn hitalaus og átti að fara aftur, ældi hann vinstri og hægri um nóttina, svo að ekkert varð af því að hann fór þá. Það vill svo skemmtilega til að það eru teppi á gólfunum í svefnherbergjunum, svo að þrif standa enn yfir. Þegar Óskar fékk gubbupesti stuttu eftir að við komum, var það þó enn verra því að þegar það er heitt eru maurarnir svo viðbragðsfljótir að maður á í mesta basli með að ná subbinu upp áður en maurarnir eru komnir í gúmmelaðið. Ég segi bara eins og amma, ojsembarasta.

Ég hef ekki verið heldur fullkomlega hress núna síðustu tvo dagana, svo við mæðginin höfum tekið því rólega saman og m.a. horft þónokkuð á sjónvarpið. Ólympíuleikarnir hafa aðeins sett mark sitt á heimilið, og það er eins og alltaf, að manni finnst allt þetta afreksfólk taka þessu svo létt, amk. lítur það þannig út á skjánum. Ég stóð sjálfa mig að því í gær, eftir að hafa horft á frábæra íþróttakonu frá Ástralíu vinna þríþraut kvenna, að spekúlera í af hverju maður hefði bara ekki farið að æfa þríþraut, þetta væri svo asskoti skemmtileg íþróttagrein. Eftirá að hyggja er það náttúrulega alveg út í hött því að ég er og hef ætíð verið afspyrnuléleg að hjóla og er í þokkabót einnig slök í sundi. Svo kemur róður á skjáinn og maður er með sömu spekúlasjónir þar, þó að maður hafi ekki beint slegið í gegn í þau skipti sem maður fór í róður í den tid.  Það eru ekki þessar hefðbundnu íþróttagreinar sem eru að slá í gegn hér á heimilinu. Við erum helst búin að fylgjast spennt með dýfingum annars vegar og borðtennis hins vegar (og stóru strákarnir náttúrulega með þessu dæmigerða, strandblaki kvenna).  Borðtennisinn hefur kannski átt sérstöku brautargengi að fagna því að við höfum fjárfest í borðtennisborði sem við settum upp úti í garði. Þetta er mjög skemmtilegt sport, en Halla fer mjög ört fram og við hjónin keppum nánast á hverjum degi. Við erum nú kannski ekki alveg búin að ná varnartaktíkinni sem Kóreustúlkurnar á ólympíuleikunum búa yfir, en það er hins vegar gaman að fylgjast með svona góðum spilurum. Nú er Davíð farinn í fjögurra daga vinnuferð út á land og við Halli erum búin að plana æfingabúðir allan tímann því svo á að taka Dabba í bakaríið þegar hann kemur til baka. (Kannski get ég þá farið að láta mig dreyma um brautargengi Halla á ólympíuleikum í staðinn fyrir sjálfa mig... hahaha).

Leja er bara hress, en ákvað í morgun að fara að koma fyrr í vinnuna, sérstaklega til að taka annan strætó, en þessi sem hún hefur verið að taka hefur verið einn og hálfan tíma á leiðinni. Þar að auki keyrði hann á blaðasala í morgun sem að klesstist upp að framrúðinni og allir í sjokki. Enginn vissi hvort að hann var lífs eða liðinn þegar rútan fékk leyfi hjá lögreglunni til að halda rúntinum áfram.

Annars er allt við það sama, Stefán er með þreifingar í gangi varðandi það að sleppa því að ganga með bleyju. Það verða mikil tímamót og lýkur þá þriggja og hálfs árs stanslausum bleyjuskiptingum á þessu heimili (nb. Óskar var enn á bleyju þegar Stefán fæddist).  Nú er Stefán líka að ná þroska til að taka þátt í leikjum með bróður sínum, okkur foreldrunum til mikillar ánægju. 

Það eru ótrúlega margir sem spyrja hvort að yngri bræðurnir séu tvíburar. Mér finnst það skrýtið því að stærðarmunurinn er þónokkur og svo er Stefán dekkri yfirlitum með grænu augun sín, og Óskar svo ljós með himinblá augu. Maður á sjálfur erfitt með að greina á milli þeldökks fólks, þó að það komi nú smám saman. Ég sá það fyrir mér í byrjun að það yrði algjör hörmung ef ég ætti að benda á þeldökkkan sakborning í uppröðun eftir að hafa orðið vitni að smáglæp. Ég gæti eins átt að lýsa bílategund (ekki lit, ég yrði afbragðsgóð í því), eða þekkja hross. Ég man líka eftir þessu í Asíu, mér fannst allir líta eins út. Dabbi bara hló að mér og gat, eftir að hafa búið í ár í Tælandi, með léttum leik greint hvaðan fólk var. Ég yrði reyndar örugglega áræðanlegra vitni nú en fyrst þegar ég kom til Afríku.

Áframhaldandi afmæli

Svo var haldið pizzupartý um eftirmiðdaginn, hér eru litlu drengirnir komnir í sparifötin sín. Þeir eru óskaplega sakleysislegir og rólegir að sjá.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Afmælisbarnið að blása á afmæliskökuna sína, sem skartaði stubbunum. 

 

Ég pantaði afmæliskökur, tvær talsins, eina fyrir afmælispartýið og eina fyrir leikskólann. Á hvora um sig átti að skrifa Stefán 2 years. Það varð hins vegar einhver misskilningur og á aðra kökuna var ekkert skrifað og á hina var skrifað Sam 2.  Stúlkan hafði sumsé spurt hvaða nafn ætti að setja á seinni kökuna og ég hafði sagt, its the same child!! Þetta kemur ekki að sök en olli kátínu þegar ég kom með kökurnar í hús.

 

Hér eru strákarnir að leika sér að vatnsbrautinni sem amma Magga gaf þeim. Takið eftir þessum frábæru sundgleraugum sem Óskar fékk. Það fengust ekki bleik, eins og hann hafði beðið um, svo að hann fékk rósrauð gleraugu í staðinn.

Afmæli!!

Yngstu fjölskyldumeðlimirnir eldast eins og við hin, en Stefán á tveggja ára afmæli í dag. Það var mikið um dýrðir í morgun þegar pakkarnir voru opnaðir. Hér er afmælisbarnið í Bubba byggir náttfötunum sínum, að lesa nýja Bubba byggir bók sem hann fékk frá ömmu sinni. 

Óskar að skoða dýrðina, en Stefán frékk kranabíl frá Rósu frænku sinni og fjölskyldunni hennar. Óskar fékk líka pakka, en hann hafði óskað sér um daginn að fá bleik sundgleraugu og það var ekki hægt annað er að verða við svo skemmtilegri bón.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Hér er Halli að spara sinn pakka. Hann fékk dót til að veiða og safna fiðrildum og skordýrum. Halli hefur verið með flensu alla vikuna og er enn með hita, þó að hann sé farinn að hressast og er kominn með lyf eftir að hafa hitt lækni í gær.

 

Nú er hálf kalt, svo að við erum ekki mikið úti í morgunsárið. Mér var hálf kalt í nótt, því að það hafði snarkólnað eftir ágætis hita undanfarið. Ef maður kíkir á spána fer þetta nú batnandi því að í nótt átti hitinn að vera 3 stig, og eftir tvo daga að hækka upp í 16 stig yfir nóttina, og að sama skapi að fara upp í 27 stig yfir daginn. Það verður alveg mátulegur hiti.

 

 

 

Hér er Óskar að baksa við pakka. Svo eldaði Davíð morgunverð á meðan ég setti saman vatnsbraut sem Stefán fékk frá ömmu Möggu.  Við sötruðum ferskan appelsínusafa með engifer með morgunverðinum, en safapressan var eina heimilistækið sem við tókum með okkur frá Íslandi. Hún hefur nýst vel. Við sungum afmælissönginn yfir morgunverðinum og Stefán hló og brosti út að eyrum með munninn fullan af hrærðum eggjum.

 

Síðan fengu strákarnir að nasla íslenskt nammi sem þeir höfðu fengið frá Inguló og Valdísi og núna eru þeir að horfa saman á mynd sem Stefán fékk frá afa Bjarna og Erlu. 

 

Um eftirmiðdaginn verður pizzubökunarpartý með íslenskum stíl. 

Í fótsport risaeðla

Frá ströndinni lá leiðin upp í land og við fórum að skoða risaeðluspor sem eru um 200 milljón ára gömul. Sporin setti risaeðla í leir við vatn, sem síðar steingerðist, svo að sporin eru vel sýnileg í dag.

Þetta er hinn fínasti göngutúr sem við komumst í eftir að hafa rætt við staðarhaldara. Mútta lagði fyrst í hann, enda efalaust best okkar í þýsku. Hún var nú ekki leiknari en svo að karlinn var orðinn urrandi vitlaus og Dabbi fór út að blíðka hann og fékk greinargóða leiðarlýsingu á enskuskotinni þýsku. Við gátum því lagt í gönguna.

 

 

Leiðin var greið. Hér er karlpeningurinn ásamt mömmu.

 

 

 

 

 

 

 

Og hér er Óskar að framkvæma rannsókn á fyrirbærinu. Þó að þónokkuð hafi fundist af risaeðlubeinum og steingervingum í heiminum, þá er mun sjaldgæfara að sjá ummerki um þær eins og hér blöstu við. Sporin voru mun minni en maður hafði búist við, ég hélt einhvern veginn að maður myndi finna gífurlegar skálar sem maður gæti lagt sig flatan í, en sporin voru frekar á stærð við mannsspor.

 

 

 

 

 Stefán á leiðinni til baka, en það var gott að geta teygt úr sér eftir nokkuð langa keyrslu.