Operation Red Wasps

Í gærkvöldi eftir sólsetur hófst aðgerðin rauðar vespur.

Neðst í garðinum hafa rauðar vespur verið að hreiðra um sig, og af þeim sökum höfum við ekkert verið að nota neðsta hluta garðsins. Þetta eru skaðræðiskvikindi, og stungur þeirra eru víst sérstaklega sársaukafullar. Ein namibísk vinkona okkar sagði... Já, einmitt. Rauðar vespur. Við segjum eiginlega ekki að þær stingi, heldur bíti, því það er svo sárt!

-Við Frónbúar erum nú sérstaklega varkárir varðandi skorkvikindi, og við vildum helst að garðyrkjumaðurinn sæi um vandamálið. (Það er garðyrkjufyrirtæki sem sér um garðinn, en það er innifalið í leigunni). Hann er víst búinn að vera að humma það fram af sér í mörg ár, enda eru allir logandi hræddir við þessi kvikindi. Húshjálp sem starfaði í húsinu fyrir nokkru síðan sýndi mér ljótt ör sem hún hafði fengið eftir eina stungu, en hún stokkbólgnaði á allri hendinni. Vespurnar hafa sumsé verið þarna í mörg ár, og við ákváðum því að taka til okkar ráða. Vanalega eru vespubúin brennd þegar myrkur er, því þá eru þær allar í rólegheitum inni í búinu.

Við hjónin röltum því niðureftir í myrkrinu í gærkveldi, vopnuð löngum kyndli, tveimur gerðum af skordýraeitri, grillvökva, stiga, grillbakka og slökkvitæki (allur er varinn góður). Búin reyndust vera þrjú, og við byrjuðum á að eitra þau í bak og fyrir (las svo reyndar á netinu að þessi kvikindi væru sérstaklega þolin gagnvart skordýraeitri, en það var bara gott að við vissum það ekki). Svo klipptum við búin niður, létum þau detta í grillbakkann, úðuðum grillvökva yfir og kveiktum í. Það logaði vel, og það voru bara tvö kvikindi að þvælast eitthvað í kringum búin, sem við kveiktum í með kyndlinum.

Aðgerðin heppnaðist því með ágætum og við erum hæstánægð með árangurinn.

Þjóðargersemin Etosha

Við heimsóttum Etosha þjóðgarðinn, þjóðargersemi Namibíu. Þegar garðurinn var stofnaður upp úr aldamótum var Namibía þýsk nýlenda. Þá var hann á stærð við Ísland og var stærsti þjóðgarður heims. Í dag er hann er rúmlega 22 þús. km. Leiðsögubækurnar segja að hann sé hvað besti staður Afríku til að sjá villt dýralíf, og það er efalaust ekki ofsagt.

 

 

  

Ferðalangurinn hefur nokkuð frjálsar hendur því að þarna getur maður keyrt um (á vegum, að sjálfsögðu) að vild, þó að ekki megi fara út úr bílunum af augljósum ástæðum. Enginn vill jú vera étinn af ljónum. 

 

Dýrin hafa vanist umferð og maður kemst mjög nálægt þeim, eins og sjá má. Myndirnar gefa lítilsháttar innsýn inn í hvað má upplifa í Etosha.

Umferðin var lítil enda var aðal ferðamannatíminn ekki hafinn. Maður fær aðeins á tilfinninguna að vera einn í Eden.

 

 

 

Mikill hluti þjóðgarðsins einkennist af saltþöku en þarna var mikið vatn til forna, sem verður svo aftur til yfir regntímann. Hann var óvenju gjöfulur í ár, svo að hún var enn þakin vatni þegar við áttum leið hjá. San sagnir segja að vatnið hafi orðið til er kona missti barn sitt og grét hún svo óstjórnlega að risastórt vatn myndaðist og saltið úr tárum hennar varð eftir þegar tárin þornuðu. Sú skýring hentar okkur Íslendingum náttúrulega miklu betur en einhverjar skraufþurrar landfræðilegar skýringar.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

  

Við sáum einnig sjakala og fjölda antílópa og þessa jarðíkorna sem eru frændur þeirra sem hafast við í bakgarðinum hjá okkur. Þá er fuglalíf afar ríkt, ekki síst þegar það er enn vatn á saltþökunni. Mikið er um strúta, sem eru mjög flottir.

 

Fyrstu nóttina gistum við utan við garðinn, og gátum því notað heilan dag inni í garðinum. Svo gistum við í Halali, sem er kampur í miðjum garðinum. Þar var alveg fyrirtak að vera, og við hvern gististað eru vatnsból sem dýrin koma að til að svala þorstanum. Fólk situr andaktukt og bíður eftir að dýrin birtist út úr runnagróðrinum, og segir ekki orð því að hávaði getur vitanlega fælt dýrin burtu.

 

 

 

Við kíktum á vatnsbólið þegar sólin var að setjast. Það fyrsta sem Óskar gólaði með sinni einstaklega sterku rödd var: MAMMA, SJÁÐU, ÞARNA ER SUNDLAUG!!! og benti að vatnsbólinu. Við hlutum ófá illskuleg augnaráð frá þeim gestum sem voru þarna komnir til að berja dýrin augum. Sumir eru þarna tímunum saman og koma með kaffi á brúsa til að halda sem lengst út.

Við sáum því að þetta væri kannski ekki alveg hentugasti staðurinn fyrir blessaða drengina, en á myndinni er sólin að ganga til viðar og drengirnir að mæna út á afrísku sléttuna við vatnsbólið.

Við skiptum aðeins liði um kvöldið og Andra og Haddi fóru upp að vatnsbóli á meðan við vorum með drengjunum. Þau sáu nashyrning. Við Dabbi fórum svo saman, og sáum ekkert nema hvort annað og kappklædda þýska túrista. Það var engu líkara en að þeir væru allir að fara í jöklaferð á Íslandi, í goritex með húfur og hanska. Þetta var á laugardagskvöldi og í næturhúminu barst þessi fína partýtónlist frá hýbýlum þjónustufólksins sem var þó í nokkurri fjarlægð, ekta afrískur söngur.

Seinni daginn notuðum við til að koma okkur í rólegheitum út úr garðinum og við síðasta vatnsbólið sem við stoppuðum var 16 fíla hjörð og gíraffar í massavís. Fílsungarnir eru ótrúlega flottir.

Það er nú dálítið skrýtið að sjá þessi massífu dýr drekka, og það án mikilla láta. Við vorum nokkuð nálægt, og vorum að bisast við að halda þögn í bílnum. Við gáfum drengjunum snakk og nammi að maula, og eftir smástund var farið að hrópa NAMMI!....súpa!... hvar er geimbojinn minn? -Maður sá fyrir sér að annað hvort myndi öll hjörðin flýja út í buskann eða að óður fíll kæmi að trampa á bílnum með geimboj og öllu.

Til þess kom þó ekki og þessi glæsilegu dýr drukku nægju sína og hurfu svo á brott, ótrúlega hljóðleg.

 

Á leiðinni út um norðurhliðið voru miklar hjarðir af dýrum á sléttunni, m.a. af wilderbeest, sem eru glæsileg dýr. Ég bjóst hálfpartinn við að nafni hans Dabba, Attenborró myndi spretta upp úr skrælnuðu grasinu segjandi... here, midst in unspoiled Namibia these manificent animals graze under the burning African sun.... 

Brrrr

Á meðan sumarið nær hámarki á Íslandi er hávetur hér í Windhoek. Í morgun var allt hrímað í garðinum og húsið er hrollkalt. Allar sængur og teppi hafa verið tekin í notkun og við erum í flíspeysum hér innandyra. Í morgun þegar ég skrapp til slátrarans var ekki ólíkt því að vera á fallegum haustmorgni á Íslandi, gufa kemur úr vitum fólks og allir eru dúðaðir. Nú er sólin þó farin að hita, en hitinn á að ná upp í 20 yfir hádaginn skv. spám.

Einhver staðarmaður hélt því fram að nú um helgina væri veturinn hér í Windhoek, og að vanalega væri fyrsta helgin í júlí hámarkið og að veðrið snerist til betri vegar eftir það. Við eigum eftir að sjá til hvernig sú spá rætist.

Óskar og Dabbi skruppu í bíó, þetta verður í annað skipti sem Óskar fer í bíó, en hann fór einu sinni á Íslandi með frænkum sínum. Við Stefán tökum því rólega á meðan hér heima við.

Af líkkistum

Davíð fór á nokkuð sérstaka útskriftarathöfn í gær en þá var verið að útskrifa líkkistusmiði úr röðum San fólksins. Hún hafði farið fram á verkstæðinu, sem reyndist vera staðsett við hliðina á bensínstöð svo að allt var fullt af bensíngufum. Hann angaði allur af bensíni þegar ég hitti hann um hádegisbilið og var hálf eftir sig eftir að hafa andað þessu inn, en athöfnin tók rúma tvo tíma. Nemarnir voru 6 talsins - svo er maður að kvarta yfir lengdinni á útskriftarathöfnum í HÍ!

Athöfnin sjálf var skemmtileg, en kennarinn hafði rekist á götutónlistarmann niðri í miðbæ, sem hafði verið kippt með. Sá hann um undirleik og spilaði á gítar og jafnframt trommur og hristur. Nemendurnir sungu svo söguljóð um kennarann og þá dýrð að vera að útskrifast. Kennarinn hafði leyft öllum að búa hjá sér og fór svo með þá í ferð niður að strönd til að sjá hafið í fyrsta skipti. Útskriftarnemarnir voru ákaflega þakklátir og komu því til skila með söngnum.

Líkkistusmíði er mjög mikilvæg hér, en eyðni er ákaflega mikil í mörgum hópum hér og því mikil eftirspurn eftir líkkistum. Ekki er óalgengt að fólk þurfi að jarða ástvini í ruslapokum. Það er mikið afrek fyrir fólk úr jaðarhópum líkt og San fólkið er, að læra einhverja iðn og útskrifast, jafnvel þó að það sé bara eftir 8 vikna nám. Því er mikið haft við og mætti aðstoðarforsætisráðherrann á staðinn og hélt tölu í tilefni dagsins.

Þegar Davíð var búinn að skipta um skyrtu og jafna sig eftir gufurnar var hann nokkuð hress með athöfnina.

Fuglarnir flognir

Nú eru fuglarnir flognir norður á bóginn. Andrea, Haddi, Kári, Hrafnkell og Gunnar fóru í íslandsflugið í kvöld ásamt Halla.

Nú er dauflegt hjá okkur og við erum strax farin að sakna þessara góðu gesta, enda eru þetta búnar að vera frábærar tvær vikur. Eldri strákarnir, Kári, Hrafnkell og Halli sváfu allir í Halla herbergi og núna er ansi tómlegt að líta þangað inn. Hins vegar verður örugglega mikið fjör hjá Halla heima á Íslandi, en hann byrjar á Eyjamótinu og svo er náttúrulega að njóta samverunnar við vini og fjölskyldu.

Dagurinn var rólegur og góður, Óskar og Stefán fóru í leikskólann í morgun og við Andrea fórum í verslanir. Við snæddum svo sushi og rammíslenskan grjónagraut í hádeginu og seinni partinn keyrði Dabbi þau öll út á flugvöll.

Heim enn á ný

 

Við héldum heim aftur í morgun eftir eyðimerkurferðina miklu. Við sváfum í tvær nætur og heimsóttum eyðimörkina í gær. Það var alveg frábært, hér er ein mynd af strákunum uppi á einni sandöldunni, en þær eru ófáar.

Bílaleigubílnum var skilað upp úr hádegi og Andrea og co. eyddu deginum niðri í bæ að skoða mannlífið og versla. Ég fór að pakka fyrir Halla, sem er að halda heim til Íslands með þeim.

Sögur úr ferðunum verða birtar við annað tækifæri.

 

Komin heim!

Við skriðum heim úr ferðinni okkar í gær við sólarlagsbil, fegin að hafa lagt alla þessa kílómetra að baki, sem eru rúmlega 2000 talsins. Allir stóðu sig ótrúlega vel í ferðinni, stórir sem smáir og ferðin gekk vel í alla staði. Við fórum alla leið upp að landamærum Angóla, skröltum þar meðfram Kunene ánni í jeppunum á vegum sem minntu á íslenska fjallavegi og fögnuðum 17 júní með viðeigandi hætti þar sem við snæddum morgunverð með útsýni yfir ána. 

Andrea var auðvitað svo forsjál að koma með fána í tilefni dagsins. Ég læt eina mynd fylgja með, en verð svo að koma ferðasögunni að í bútum því að við sáum svo margt áhugavert að það er engan veginn hægt að koma því öllu að svona í snarheitum.

Við sáum og upplifðum ótrúlega hluti, vonandi kem ég einhverju hérna inn á bloggið fljótlega. Á morgun verður svo lagt aftur af stað í suðurátt þar sem við erum að fara að skoða Sossousvlei sem hefur að geyma hæstu sandöldur í heimi.

Nú er doktorinn úti á verönd með Andreu og Hadda að reyna að sannfæra þau um að ferð í næturklúbbana í fátækrahverfinu sé nauðsynleg upplifun í kvöld. Ég held að þau séu ekki á leiðinni á djammið en hins vegar er ætlunin að skoða aðeins borgina. Þau fóru á búgarð utan við borgina í dag með drengina þar sem villt dýr eru í aðlögun til að koma þeim út í náttúruna aftur.

Enn af þunguðum glæponum

Við Leja vorum að ræða glæpinn í færslunni á undan, en þarna var um að ræða hvíta konu sem gift er lögfræðingi, hvað þá annað.

Hún sagði mér líka þessa skondnu sögu af konu sem í fyrra hugðist stela kjúklingi úr stórmarkaði. Sú þóttist vera ólétt og stakk hráum kjúklingnum undir blússuna. Svo tók hún smáhluti sem hún ætlaði að borga fyrir við kassann. Þegar hún beið í röðinni við kassann vildi svo óheppilega til að það fór að leka safi og blóð úr kjúklingnum. Allir hlupu upp til handa og fóta og hringdu á sjúkrabíl, því þeir héldu að hún væri að missa legvatnið!

Sérstæð sakamál..

Nýjasta sakamálið hér er mjög áhugavert. Á föstudag gekk tölvupóstur eins og eldur í sinu milli fólks frá eiginmanni konu sem komin er 8 mánuði á leið og var rænt hér niðri í bæ, við eina verslunarmiðstöðina. Hann var að vara fólk við að vera þar á ferli og bað sérstaklega konur og börn að sýna aðgát. Frúin hafði í sakleysi sínu verið þarna á vappi þegar menn gripu hana og fóru með hana í burtu í bíl, og enginn hafði lyft litla putta til að aðstoða vesalings konuna. Svo létu þeir hana að hringja í ættingja til að fá borgað lausnargjald, ella yrði hún drepin. Móðir hennar kom með 30 þúsund krónur og var hún látin laus. Eiginmanninum var að vonum brugðið og sendi því út þennan varnaðarpóst til nokkurra, sem áframsendu hann svo. Fjölmiðlar fjölluðu einnig mikið um málið, því að svona alvarlegir glæpir eru fremur sjaldgæfir hér.

Ég hafði nú nokkrar áhyggjur af konugreyjinu, enda komin 8 mánuði á leið og hormónarnir örugglega á fullu, og ómögulegt að vita hvað gerist með barnið við að lenda í svona svaðilförum. Dabbi spekúleraði nú meira í afbrotamönnunum, hvað þeim gengi til, því að refsingar fyrir frelsissviptingu og mannrán eru vanalega mjög háar.

Við hefðum getað látið þessar spekúlasjónir vera, því að nú hefur komið upp úr kafinu að frúin ólétta var að skálda þetta allt saman. Hún hafði verið handtekin í verslun fyrir stuld, og kom í ljós að hún var einnig með þýfi úr annarri verslun. Hún var því sett í varðhald, en vildi ómögulega láta manninn sinn vita hvað hún hefði verið að brasa. Henni tókst því að múta lögreglumanninum sem var yfir rannsókn málsins, sem lét hana lausa og varð hún því að útvega sér pening til að fjármagna múturnar og það fljótt. Mín fór því og hringdi í móður sína til að redda lausnarfé og kom með þessa fínu sögu til eiginmannsins. Hún reiknaði hins vegar ekki með að hann færi að senda tölvupóst út um allar koppagrundir og að málið kæmist þannig til fjölmiðla.

Nú er framtíðin ekki mjög björt fyrir þessa verðandi móður. Í staðinn fyrir að eiga yfir höfði sér eingöngu ákærur fyrir búðarþjófnað, þá verður hún væntanlega einnig ákærð fyrir svik (enda kærði fjölskylda hennar mannránið til lögreglu og hún bar vitni í málinu), að hindra framgang réttvísinnar og að múta lögreglunni. Sömuleiðis er trúlegt að lögreglumaðurinn verði einnig ákærður fyrir mútuþægni. Þá hafa verslanirnar sem nefndar voru í sögu hennar, hótað að kæra hana líka fyrir að sverta orðspor þeirra og skaða viðskiptahagsmuni (enda var hálf borgin orðin logandi hrædd að fara að versla þarna vegna hættu á mannránum!)

Það er vitað að óléttar konur fá oft slæmar hugmyndir en ég held að þessi hljóti að vera hin allra versta sem ólétt kona hefur fengið fyrr eða síðar. Ekki nóg með það, þá hafði eiginmaðurinn ekki séð í gegnum þessa leikfléttu hennar þegar fjölmiðlar töluðu við hann í gær. Ég býst við að umhyggja hans fyrir frúnni hafi vikið fyrir einhverjum óæðri tilfinningum í kjölfarið.

Gaman úti í garði

Halli var með vin sinn í sleepover í nótt. Fyrst fóru þeir í afmæli hjá bekkjarfélaga sínum. Það var búningapartý og Halli fór sem draugur og vinur hans Erik sem kúreki. Ég málaði Halla í framan og hann var frekar ógeðslegur með blóðið lekandi úr enninu. Einhver bekkjarfélaginn var spurður, ertu kúreki? - Hann svaraði, nei, ég er fornleifafræðingur! - Hér er bara eitt bíó og vanalega bara ein barna- og unglingamynd sem sýnd er á hverjum tíma. Nú standa yfir sýningar á Indiana Jones, sem hefur vakið mikla lukku meðal bekkjarfélaga. Það er óvenjulegt að fræðigreinar séu settar á slíkan stall í dægurmenningu nútímans.

Svo var horft á mynd um kvöldið og kveikt upp í arninum og við átum grillaða sykurpúða af hjartans lyst.

Í morgun fór Davíð út á flugvöll að sækja íslenskan gest í tengslum við starfið og Óskar fékk að fara í bíltúr með honum. Á meðan Halli og Erik horfðu á morgunsjónvarpið vorum við Stefán úti í garði að sleikja morgunsólina.

 

Hér er litli prinsinn í morgunsólinni. Hann er í mikilli framför með að tala, er farinn að segja fullt af orðum, þó að erfitt geti reynst að skilja hann á stundum.  Hann er voða duglegur og gefur ekkert eftir í baráttunni innan heimilisins en getur gólað ógurlega, eins og oft er sagt að yngstu fjölskyldumeðlimirnir geri.

 

 

 

Rólan og rennibrautin sem við keyptum vekja enn mikla lukku  hjá drengjunum. Síðan fórum við Halli og Erik á Indiana Jones sjálfan og skiluðum Erik svo til síns heima.

 

 

 

 

 

Í gær fórum við og keyptum skeljar í garðinn (eina undir og eina til að loka), til að geta gert sandkassa fyrir drengina. Davíð notaði tækifærið á meðan við vorum í bíói, og fyllti skelina af vatni svo að drengirnir gætu sullað í sólinni. 

 

Hér eru drengirnir alsælir að sulla. Því miður sést það ekki á myndinni en ég tók mig til og klippti þá í fyrradag. Ég hafði verið að spá í að taka þá á hárgreiðslustofu, en ákvað að prófa sjálf. Ef illa tækist til, gæti ég alltaf snoðað þá báða. Vopnuð rakvélinni hans Dabba og gömlum eldhússkærum var lagt til atlögu. Ekki held ég nú að Gudda hefði verið ánægð með útfærsluna, en þeir líta þó betur út en áður. Það er í raun ekki svo erfitt að klippa hár á viðunandi hátt ef að viðfangið er til friðs og kyrrt, en því er ekki að heilsa á þessum bæ. Ég snyrti Óskar meira að segja aðeins til í gær, en það voru lokkar sem stóðu út í loftið hér og þar. Hann var hins vegar alsæll með klippinguna og sagðist bara líta út eins og prins.

Nú eigum við bara eftir að redda sandi í skelina, en það ætti ekki að vera erfitt í landi sem er að miklum hluta eyðimörk.