HM í Suður-Afríku að skella á

Nú er kominn taugatitringur í alla hérna megin á jarðarkringlunni. Niðurtalning á HM er í fullum gangi, og mikið spáð og spekúlerað. Margir hafa áhyggjur af öryggismálum, og sérstakt öryggislið hefur t.d. verið þjálfað til að sjá um enska stuðningsmannaliðið, því að sögn sýna þeir hegðun sem fólk í Suður-Afríku skilur hvorki upp né niður í, og því þarf öryggisliðið að fá sérstaka þjálfun. Það er hið besta mál. Jacob Zuma forseti hefur ítrekað beðið landsmenn um að sýna sínar bestu hliðar á meðan á keppninni stendur.

Þetta kemur í kjölfar morðsins á Eugene Terreblanche í byrjun apríl, sem var hvítur öfga hægrimaður og alræmdur kynþáttahatari. Hann stofnaði Afrikaner Resistance Movement (AWB), eða frelsishreyfingu Afrikaaner, sem vildi færa landið aftur í hendur Búa.

Ungliðahreyfing stjórnarflokksins ANC (African National Congress) var fyrir dómstólum bannað að nota baráttusöng sinn úr frelsisbaráttunni, "kill the boer" eða "kill the farmer" (boer er hollenska orðið fyrir bónda, og vísar einnig til fólks af hollenskum uppruna, eða fólks sem talar afrikaans). Vinnumenn Terreblanche hjuggu hann til bana með sveðjum þegar hann fékk sér síðdegisblund. Hann var persónugervingur hinna hvítu bænda, og margir sem töldu að baráttusöngurinn hefði fengið vinnufólkið til að taka upp sveðjurnar.

Staða hvítra hefur einnig nokkuð verið í kastljósinu, og margir sem færa fyrir því rök að kynþáttastefna haldi áfram í Suður Afríku, nú á kostnað hvíta minnihlutans sem er af hollensku bergi brotið, búanna, eða Afrikaaners. Fyrir áhugasama, þá er hér stutt heimildamynd um hvernig fátækrahverfin eru að fyllast af hvíta fólkinu sem áður var í opinberum störfum.

  

Ekki er staðan betri fyrir hvíta bændur. Fyrir nokkrum árum rannsakaði hollenskur blaðamaður stöðuna fyrir hvíta bændur í Suður Afríku, og lýsti þeim sem hópi í útrýmingarhættu, þar sem 264 af hverjum 100.000 væru myrtir, sem væri hæsta hlutfall í heiminum. Eins og víðar, hefur hugtakið hljótt þjóðarmorð verið notað yfir þessa atburði.

Ein vinkona Dabba á systur sem hefur átt býli í Suður-Afríku. Þau eru nú að gefa búskap upp á bátinn og flytja í burtu. Ástæðan er sú að vopnað lið hefur þrisvar sinnum ráðist á býlið. Þessir hópar svartra eru þungvopnaðir og skjóta á hvað sem fyrir verður. Bændurnir eru jafnframt þungvopnaðir og svo kemur hreinlega til skotbardaga eins og í bíómyndunum. Allir þurfa að grípa til vopna. Hún sagðist ekki geta boðið börnunum upp á slíka barnæsku, að þurfa að grípa til byssunnar og skjóta út um stofugluggann, til að halda lífi.

Hér er myndband sem sýnir nokkra baráttusöngva svartra, þ.m.t. sönginn fræga, úr jarðaför, alveg í lokin.

Því er ekki nema von að suður-afrísk stjórnvöld séu með áhyggjur. Nú er verið að rannsaka tölvupóst sem hefur að ganga á milli manna, þar sem hver svartur er hvattur til að drepa amk. 10 hvíta á meðan á keppninni stendur (ég hef þetta nú bara úr útvarpinu og sel ekki dýrara en ég keypti). Og það eru ekki bara innanbúðarmál sem angra stjórnvöld, því að fregnir hafa borist af áætlunum um hryðjuverk, og hafa bandarísk stjórnvöld nú varað sitt fólk við að fara á leikana.

Nú er bara að bíða og sjá hvort að allt fari ekki friðsamlega fram.

Merkilegur morgundagur

Morgundagurinn virðist ætla að verða merkisdagur.

Þá verða kosningar, en við hjónin erum búin að senda okkar atkvæði heim til Íslands í gegnum sendiráðið okkar. Svo er Evróvision, og við leitum á náðir Villa og Gullu með stóra skjáinn til að fylgjast með atburðum líðandi stundar.

Svo er Comrades hlaupið líka á morgun. Vinafólk okkar tekur þátt þar, en þetta er 89 km. hlaup í Suður Afríku. Allir hlauparar sem taka sig alvarlega, verða að taka þátt. Fyrst er Two Oceans ultramaraþonið (hugsunin er að hlaupa milli tveggja úthafa, þó að það sé kannski ekki alveg raunin), og svo fer fólk í Comrades í framhaldi af því. Áhugasamir geta krækt sér í æfingaprógramm á síðunni þeirra, það er hægt að byrja að æfa í júní fyrir hlaupið að ári.

Ég er loks komin af stað aftur, fór í ræktina síðdegis með Dabba en hóf daginn úti á hlaupabrautum, sem var alveg  fyrirtak. Frjálsíþróttaliðið namibíska er einmitt að æfa rétt á eftir okkur, en það er sérdeilis hressandi að fá svona eiturspræka hlaupara á brautirnar líka. Meðan ég man - ég er komin með varaáætlun fyrir eftirlaunaárin, ætla að skrifa bók sem heitir "10 mánuðir til að koma fitubollu 10 km. á 45 mín." Með svona grípandi titil og eigin reynslu í þokkabót, reikna ég með því að þetta verði hin besta metsölubók og ég geti sest í helgan stein í vellystingum.

Skálkaskjól

Maður spekúlerar stundum í hvernig sé að vera eftirlýstur glæpamaður. Jafnvel íslenskur. Hvert á að flýja arm réttvísinnar þegar maður á nóga peninga? -Í bíómyndunum eiga glæponarnir oft ánægjulegt ævikvöld í Brasilíu, sem ku vera hinn besti staður til að búa á við góð efni. Ísland er hins vegar nýbúið að framselja til Brasilíu forhertan glæpamann. Er ekki hægt að búast við því að Brasilía geri hið sama fyrir íslensk stjórnvöld? Einhvert annað þyrftu íslenskir glæponar að fara. Kannski til Namibíu?

Einhver kunnasti hvítflibbaglæpon heims notar Namibíu sem skálkaskjól. Ein kunningjakona mín hér er eiginkona hans, en hann náði þeim stórmerka árangri að velta Osama Bin Laden úr sessi sem efsta manni á lista alríkislögreglunnar yfir eftirsóttustu glæpamenn í Bandaríkjunum. Hann hefur reyndar klifrað niður listann síðan (svo eru þeir reyndar með sér lista fyrir hvítflibbaglæpi), en er engu að síður mjög þekkt nafn. Sá er ísraelskur sem kom undan gífurlegum fjárhæðum áður en til hans náðist. Hann flúði heim  til Ísrael. Framsalssamningur er í gildi milli Ísrael og Bandaríkjanna og því getur hann ekki þrifist þar. Þá kom hann til Namibíu með fjölskyldunni, en namibísk stjórnvöld neita að framselja hann til þeirra bandarísku, sem eru ekki par hrifin. Hann verður að halda sig innan landsins, en gefur reglulega fé til hinna fátækari, eins og með styrktarsjóði fyrir námsmenn í tækni og vísindum. Hann er líka með fyrirtæki hér, og byggir ódýrt húsnæði handa hinum tekjuminni.

Hér er gott veðurfar, flest nútíma þægindi og sveigjanleg stjórnvöld. Hins vegar hygg ég að það verði frekar einhæft að eyða öllu lífinu hér. Það er hægt að ferðast hér innanlands í nokkur ár, en það verður dálítil lumma þegar til lengdar lætur. Hins vegar er auðvelt að koma krökkunum til mennta og dunda sér við ólík verkefni, og efalaust betra en að eyða ævikvöldinu í bandarísku alríkisfangelsi. Það þarf bara að gera svona meðogámóti lista ef að staðan kemur upp. Amk er Namibía betri kostur en margir aðrir staðir á jarðarkringlunni.

Evró og fleira

Stefán er orðinn öllu betri, hálft andlitið á honum varð stokkbólgið, en nú er farið að draga úr. Það er helst Dabbi sem upplifir hörmungar, því við erum enn að fá reikninga fyrir herlegheitunum. Það er aldrei hressandi fyrir Dabba að fá reikninga. Ég er hins vegar að spá í að setja skurðstofu á laggirnar, það hlýtur að vera ákaflega ábatasamt.

Halli kom sæll en þreyttur heim úr ferðinni sinni. Búinn að skríða hálfnakinn úti í náttúrunni, makaður í felulitum. Í gær var svo enn eitt skólafríið - Afríkudagurinn. Halli hóf daginn á að baka lummur í morgunmat handa öllu liðinu af miklum myndarskap. Við fórum svo öll út úr bænum með einni vinafjölskyldu og krakkafjölda, á búgarð sem er í klukkutíma fjarlægð, þar sem er fjöldi leiktækja fyrir krakka. M.a. er boðið upp á bowling, sem Óskar segir að sé awsome.

Við hjónin horfðum á undankeppni evróvision í gærkvöldi, ég svaf reyndar í gegnum mest og náði rétt að rífa mig upp fyrir íslensku keppendurna. Óskar og Stefán eru í vaktavinnu við að vekja okkkur foreldrana, og náðu þeim fyrirtaksárangri að koma sprækir upp í rúm til okkar klukkan fjögur í býtið. Halli var dottinn útaf og kominn í bólið. Hann er allra mesti stuðboltinn á evróvision, svo að það var frekar dauft yfir okkur, þó að Stebbi kæmi einnig að styðja Ísland. Eiginlega var skemmtilegast þegar portúgölsku keppendurnir komust áfram því að kynnarnir á portúgölsku rásinni sem við horfðum á, voru svo óskaplega hamingjusamir. Ég vona að Halli nái að rífa þetta upp á keppniskvöldið.

Morguninn hófum við hjónin á hæðahlaupum, í nöprum kulda. Nú er vetur konungur að hefja innreið sína hér og nú dugar ekkert annað en langerma klæðnaður í morgunhlaupunum. Meirihluti hópsins er úr leik vegna kvefs, hálsbólgu og meiðsla. Veturkoman hefur auðsjáanlega víðar áhrif en á Íslandi.

Sár og tár

Halli fór í gær með nesti og nýja skó í survival camp sem standa yfir helgina. Í framtíðinni mun trúlega hann byggja sér hreiður niðri í garði, lifa nakinn en málaður í felulitunum með leir úr náttúrunni, og veiða sér til matar þar og elda sjálfur við opinn eld. Kannski getur hann þá drepið hund nágrannanna fyrir Dabba, sem er lítill gaur sem er að gera alla vitlausa með gelti, en þó sérstaklega Dabba. Kvikindið verður alveg brjálað ef Dabbi er nokkuð á stjái úti við. Halli hefur margsinnis boðist til að skjóta hann með loftbyssu, en pabbi hans afþakkað pent. Loftbyssur eru vinsæl leikföng hjá krökkunum hér, en Halli hefur ekki náð að kría slíkt út úr foreldrunum, þrátt fyrir að við sjáum nú að þetta gæti nýst ágætlega. Erik vinur hans á eina, og skaut hann Halla í rassinn við mikla lukku.

Björn Páll tók rútuna til Maun í gærmorgun, með nesti en enga nýja skó. Hann fékk allra hæstu einkunn sem gestur hjá Dabba sem sagði; það er bara ekkert vesen á honum, já, bara nákvæmlega ekkert. Í Dabbalandi þykir þetta framúrskarandi.

Við Davíð erum því orðin eins og evrópsk vísitölufjölskylda og fórum með litlu gaurana tvo á kaffihús í morgun þar sem er skemmtilegt leiksvæði, til að leyfa þeim aðeins að hreyfa sig og leika. Ekki vildi betur til en að Stebbi gekk aftur á bak niður af stalli, þar sem hann hafði verið að ýta bróður sínum í rólu. Skall með andlitið í múrstein og fékk gat fyrir neðan neðri vörina. Blæddi ótæpilega.

Við æddum með hann á slysó, enda var sárið hrikalegt innan í munninum, en mun betra að utan. Fyrir eitthvað kraftaverk sluppu allar tennur og kjálkinn. Læknarnir tóku ekki annað í mál en að svæfa hann til að púsla þessu saman, og er ég því búin að eyða deginum niðri á spítala. Nú er sjúklingurinn kominn heim með merki um hendina sem á stendur "master Davidson", fjögur spor utantil og sjö innan til. Hér er mynd af honum þar sem hann reynir meira að segja að kreista fram bros fyrir ykkur, með smá tár á hvarmi. Læknarnir voru alveg frábærir og Stebbi stóð sig eins og hetja.

Nú eru verkjalyfin sumsé farin að virka, sem er nokkuð áhugavert. Hann er kominn með sólgleraugu af mér, elti Óskar um allt hús (móðirin rak lestina hrópandi: almáttugur, Stebbi, þú ert lasinn, viltu gjöra svo vel að setjast niður og slappa af!), hrakti hann upp í hjónarúm og barði hann svo eins og harðfisk. Óskar er búinn að lofa að vera góður við bróður sinn og tekur því barsmíðunum eins og fyrirmyndar píslarvottur. Stefán er kannski aðeins eins og elsti bróðirinn sem verður alveg kolvitlaus af verkjalyfjum? Ég sé aldeilis fram á áhugaverða tíma, annað hvort verður hann vælandi af verkjum eða trylltur út um allt hús.

Stöðuskýrsla frá Nam

Siva og Jói kvöddu Afríku í gær og eru amk. komin til London, sem er léttir, því að það er ekki auðvelt að skipuleggja ferðalög nú um stundir með ösku, verkföllum og tilheyrandi. Það var því hálf tómlegt við kvöldverðarborðið hjá okkur í gærkvöldi og engin gúrka spiluð.

Björn Páll stefnir til Botswana á föstudag með rútu, en hann ákvað að fara landleiðina til Kenya í stað þess að taka flug frá Jóhannesarborg. Hann nær þá að sjá eitthvað af Botswana, Mósambik, Zimbabwe, Malavíu og Tansaníu á leiðinni til baka.

Hann kom með mér til Omaheke í vettvangsferð á mánudaginn, en hefur annars verið í afslöppun hér hjá okkur í borginni.

Hlaupin hófust aftur í morgun eftir tveggja vikna pásu, með léttu 10k utanvegaskokki í frábæru umhverfi.  Halli er að fara í survival camp um helgina til að læra um namibíska náttúru og fá smá stuð með jafnöldrum sínum. Við hin tökum því rólega hér heima við, en flest frí hér í landi lenda í maímánuði og eru bara tveir skóladagar í næstu viku hjá strákunum

Svo styttist í heimferðina sem allir eru farnir að hlakka til.

Gestagangur

Siva og Jói eru farin í nokkura daga tjaldferð til Etosha. Það stóð til að fara til Mahango líka, en það hafa verið flóð í Caprivi, og vatnið ku ekki hafa staðið hærra í 40 ár. Staðir voru að opna en þau kusu að fara í styttri ferð og sjá steinristur í staðinn. Bloggið þeirra má finna hér.

Það bættist í gestahópinn þegar bjöllunni var hringt á laugardagsmorguninn. Þar var Björn Páll mættur, sloppinn heill á húfi frá malaríu og taugaveiki, hress en horaður. Hann er nú kominn til borgarinnar í smá fitun eftir sultinn í Kenya, en hann hefur starfað sem sjálfboðaliði í sveitaskóla í Kenya þar sem engan hvítan mann er að finna. Nú er hann í fríi og hefur ferðast alla leið hingað niður eftir til að skoða mannlíf og náttúru. Hann segir okkur líka krassandi sögur þarna norðan frá, sem eru hin besta skemmtun.

Annars er ekki mikið af okkur að frétta, ég er í hlaupa- og líkamsræktarbanni til að jafna mig að fullu eftir veikindi, og reyni í staðinn að koma einhverju í verk í ritgerðinni minni. Dabbi stundar lóðin af þeim mun meiri móð. Drengirnir, og sér í lagi þeir litlu hafa snúið sér æ meira að enskunni í stað íslenskunnar og tala sín á milli að mestu á ensku.  Óskar kom heim úr skólanum í síðustu viku og sagði: „mom, can I watch television? – I made this lovely mother‘s day card for you, and I also finished all my food in school“. Er hægt að segja nei, ég bara spyr?

Komin í kuldann

Við erum komin aftur til kuldans í Windhoek, en á ströndinni var að mestu leyti bara sæmilega heitt. Þar vorum við í þrjá daga, en við gistum í íbúð á Lönguströnd, sem er byggð milli Walvis Bay og Swakopmund. Við hjónin fórum út að hlaupa í hálfkaraðri byggð, þar sem mörg húsanna standa mannlaus eða eru til sölu. Svo eru söluskilti á mörgum lóðum og á einstaka stað myndir af háhýsabyggð sem einhvern tíma hefur verið áætluð en ekki komið til framkvæmda. Við fengum hálfgerða heimþrá.

Siva og Jói héldu síðan áfram niður til Soss og við til borgarinnar þar sem vinna og skóli beið allra. Þeirra ferð var sumsé tveimur dögum lengri. Ferðin var ánægjuleg í alla staði, við fjölskyldan eyddum einum degi að fylgjast með vatnsborun ekki langt frá Opuwo, sem var alveg geggjað (þ.e. ef fólk hefur áhuga á vatni). Á meðan fóru Siva og Jói í ferð til Epupa falls. Svo var farið í vatnsferð til Himbanna og ég tók kostulegt viðtal við starfskonu Rauða Krossins í Opuwo fyrir rannsóknina mína, sem ég var að ljúka við að hlusta á.

Svo keyrðum við niður allt Damaraland þar sem við sáum fíla, sebrahesta og antílópur úti í guðsgrænni náttúrunni. Þaðan var farið til Helgrindarstrandar og keyrt niður hana alla leið til Swakop. Ansi var hún strembin dagleiðin sú. Vinafólk okkar er að fara þessa leið eftir tvær vikur og hefur boðið okkur með. Við erum nú ekki mjög spennt fyrir því, enda verður fólk að vera með brennandi áhuga fyrir eyðimörk til að njóta þriggja tíma keyrslu þarna í gegn. Eina sem braut upp daginn var að það sprakk á bílnum hans Dabba, og hjólbarðinn tættist nánast af. Enda er það algeng sjón með vegum landsins – sundurtættir hljólbarðar. 

Ég set inn myndir við tækifæri. Nú sit ég heima við, við vinnu, og í kvöld er umhverfissýningin hjá bekknum hans Halla. Hann er búinn að útbúa kynningu sem á að fá heimsbyggðina til að hætta að menga, til þess að bjarga öllum ísbjörnum jarðarkringlunnar.