Komin á íþróttasíðurnar

Þetta er alveg bráðmerkilegt en ég er búin að finna það út af eigin raun að það eru margir sem lesa íþróttasíðurnar í staðarblöðunum. Ég er að verða nokkuð fræg, fékk nafnbirtingu í The Namibian og reyndar líka Namibia sport. Ég náði sumsé þriðja sætinu í kvennaflokki. Reyndar er nafnið ekki stafað rétt, en það skiptir nú ekki öllu. Nú þarf ég bara að bæta mig um stuttar 8 mínútur, og þá er þetta komið. Get farið að hala inn gullin.

Rössing styrkti hlaupið, en það er í eigu Rio Tinto. Umhverfisfræðingurinn fékk hland fyrir hjartað þegar hann sá öll Rio Tinto skiltin. Ég hélt að hann þyrfti poka til að anda í. Nú á ég bæði bol og húfu með merki þeirra, sem ég get sett upp við góð tækifæri ef ég vil koma Dabba úr andlegu jafnvægi.

Myndmál af ströndu

Rauð og sæl af ströndinni

Hér með tilkynnist að við fjölskyldan erum komin af ströndinni, öll rauð og sælleg. Það er svo mikið mistur að maður misreiknar hvað sólin er sterk og við öll dálítið brunnin. Ströndin var yndisleg, við leigðum gott hús alveg við stöndina á Lönguströnd.

Svo hlupum við stöllurnar á laugardagsmorguninn, ég og sú portúgalska. Dabbi var heima að gæta barnanna. Kökurnar hans Halla hrifu mjög vel sem kolvetnishleðsla, ef til vill getur hann markaðssett þær sem slíkar í framtíðinni. Það voru margir að hlaupa, flestir í maraþoni en nokkrir ræflar fóru 10K. Ég bölvaði nú slitnum sólunum á skónum til að byrja með en það var hálfgerð þoka í morgunsárið og ég rann til í hverju skrefi á votu malbikinu. Ég kláraði á 45:58 (Inga, þetta var fyrir þig, og mjög strategíst að fara svona rétt undir mínútuna) og Carla á 53:06. Við tókum þetta frekar létt og það verður að segjast að það er mikill munur að hlaupa svona við sjávarmál eftir æfingar hérna uppfrá.

Myndir birtast þegar ég er búin að hlaða þeim inn á tölvuna.

Nafnið skapar manninn, eða hvað?

Ég var niðri í ráðuneyti í gær að spjalla við mann og útskýra fyrir honum íslensku mannanafnahefðirnar. Honum fannst þetta alveg fyrirtak en jafnframt undarlegt að við hefðum þrjú fjölskyldunöfn í fjölskyldunni. Eitthvað af Owambofólkinu hefur svipaða hefð, svo að þetta kemur Namibíumönnum ekkert spánskt fyrir sjónir. Þessi umræða kom einnig upp í kvennaboði sem ég sótti eitt kvöldið í vikunni. Þar koma saman konur, baktala eiginmennina, spila hópspil og eta og drekka (nema náttúrulega ég sem er í vínbindindi og sú ólétta). Vegna þessarar óléttu var mikið talað um barneignir, og svo nafngiftir.

Tvær eru giftar mönnum af Owambo ættbálki. Önnur er bresk og hin er bandarísk. Hjá Owambo ræður afinn nafninu á barninu, foreldrarnir fá ekkert um það ráðið. Þetta er dálítið snúið fyrir vestrænar konur.

Fyrst fengum við söguna hjá þessari bresku. Eftir 20 tíma hríðir án verkjalyfja hvíslar eiginmaðurinn að henni (og hefur væntanlega haldið að hún myndi deyja) að hún fái bara alveg sjálf að ráða nafninu á barninu. Og svo kom barnið í heiminn og fékk drengurinn viðráðanlegt nafn.

Sú bandaríska hins vegar fæddi sitt barn og var stuttu síðar stödd í París þegar hún fær hringingu frá eiginmanninum.

Hann: elskan, ertu búin að heyra hvað drengurinn okkar á að heita?
Hún: nei, hvað?
Hann: N"#$$%#$&%&&/%"!#$$%& (ég get hvorki með neinu móti munað nafnið né skrifað það)
Hún: ha??? Heyrðu, þú verður bara að stafa það fyrir mig, sendu mér það í tölvupósti.
Hann: ehhh, umm.... ég veit ekki alveg.... heyrðu, ég verð að spyrja mömmu. Mamma, mamma! Hvernig skrifarðu...

Við hlógum að þessu vel og lengi, en sú breska hvað mest. Loksins gat hún stunið upp, þetta er einmitt nafnið sem minn strákur átti að fá! 

Kemur nú umbeðin skýrsla af sölumanninum. Salan gekk svona glimrandi vel í gær. Halli sagði að Alex hefði nú verið betri sölumaður, ég er svona more like a business man. Þetta hefur hann væntanlega frá föður sínum, móðirin hefur nú smá sölugen í sér. Reyndar heyrðum við líka sögur af honum þar sem hann var að skamma Alex fyrir að halda sér ekki að verki. Hvaðan koma þau gen eiginlega? Krakkarnir voru með ótrúlegt úrval af vörum, allt frá baðsalti til gjafakorta, almanaka, póstkorta, taskna til leikfanga. Allt gekk vel.

Við erum að fara niður á strönd á eftir. Ég er með kvíðahnút í maganum eftir að þjálfarinn gaf mér hraðatölur, mér líður eins og ég sé aftur komin í barnaskóla að fara í landafræðipróf. Hún er reyndar fjarri góðu gamni, er á vetrarólympíleikunum í Vancouver. Ég er búin að vera að leita að nýjum hlaupaskóm, en þeir gömlu eru margrifnir um sólann og flatir eins og pönnukökur. Í stærstu búðinni var nokkuð úrval af hlaupaskóm fyrir konur. Í stærðinni 40,5 til 43. Ég sagði ásakandi við sölumanninn að þeir fengju bara afganga og rusl frá Suður Afríku. Þetta væri jú fyrir tröllvaxnar konur. Hann varð mjög sár, þvertekur fyrir þetta og segir að Angólamennirnir kaupi allt upp. Allt Angóla að kenna.

Í þessum aðstæðum hugsa ég alltaf til Villa sem segir bara huggandi, þú ert nú í Afríku, Erla mín. Ég hleyp bara á þeim gömlu, sumir hlaupa jú berfættir, svo að ég er nú ekkert of góð fyrir þetta.

Kolvetnishleðsla - kökuát

Ég hef trúlega tekið kolvetnishleðsluna aðeins of alvarlega. Ég er að fara að hlaupa 10K niðri á strönd á laugardaginn. Markaðsdagurinn hjá Halla er í dag, og þeir enduðu á að selja smákökur eftir ótalmargar hugmyndir. Ég endaði náttúrulega á að baka megnið af þeim, og þá verður að smakka. Mér finnst líkaminn vera orðinn fullur af sykri, ég held að kolvetnishleðslunni hafi því aðeins verið ofgert.

Hér er Halli með vöruna sína, sem er komin í fallegar gjafaumbúðir. Svipurinn er ögn undarlegur, en ég gaf fyrirmæli um að brosa því að hann var svo alvarlegur að hann leit út fyrir að vera með ösku af látnum ættingja í boxinu. Þetta varð svo útkoman. Kökurnar heita Halex cookies (Halli og Alex eru að vinna þetta saman), og slagorðið er Dare live without it. Ég kíki væntanlega á þá í verslunarmiðstöðinni í dag til að sjá hvernig þeim gengur við að selja vöruna.

 

Litlu drengirnir eru að læra um áttir og hluti sem hjálpa okkur að rata. Óskar er að þjálfa bróður sinn í morgunsárið fyrir show and tell, en Stefán er að fara með heimskort. Óskar útbjó kort af herberginu sínu.

Ferð á hárgreiðslustofuna

Fólk er að einhverju leyti metið og vegið eftir útlitinu. Hárið skiptir ekki litlu máli. Drengirnir líta allir út eins og útigangshross núna, með hárlubbana út í loftið. Við erum að vinna að því að fá tíma í klippingu handa þeim. Ekki hefur móðirin verið skárri. Ég fór reyndar í klippingu í morgun. Loksins.

Hárgreiðslumeistarinn er þýsk og heitir Melanie. Er með djúp og ótrúlega blá augu. Kannski afkomandi þýskra nýlenduherra. Eða þýskra flóttamanna frá fyrra stríði. Hún er með flott hár eins og flestar klippikonur. Hún talar ekki mikla ensku. Sagði með heillandi brosi þegar ég sat fyrst í stólnum hjá henni; ahh, æ nó zjust ze ræght eerkutt for jú. Verí poppula in Zermaní, jaa. Fyrir hugskotsjónum mér svifu myndir af þýsku stúlkunum hér, sem fá hræðilega kynlausa, stutta klippingu frá unglingsaldri sem er svo púkkað upp á með fjólubláum eða bleikum lit hér og þar. Mér leist ekki á það. En klippinguna fékk ég og var hæstánægð.

Nú horfði hún hugsandi á mig, leit á kortið mitt og sagði að ég hefði síðast komið í september. Ég, játaði full sektarkenndar og skömmustuleg að hafa líka slitna enda. Fyrir íslenska klippara er það eins og að játa sig seka um mannsmorð, á meðan Melanie dáist að því hvað ég held lengi út. Hún hyggur efalaust að ég sé svona aðhaldssöm og leyfi mér bara tvær klippingar á ári, og kinkar stolt kolli yfir mér eins og ég hafi rétt lokið við að vinna listdans á skautum á Ólympíuleikunum. Aðhaldssemi finnst Þjóðverjunum vera hin mesta dyggð. Það er þó ekki ástæðan (spyrjið bara Dabba ef þið viljið fá ítarlega útlistun á minni sparsemi og vöntun þar á). Ég hef ekki þolinmæði til að hanga á hárgreiðslustofun eða snyrtistofum. Það sem aðrar konur kalla dekur, finnst mér vera hálfgerð pína. Þessir staðir eru fullir að svokölluðum kvennablöðum sem er mannskemmandi lesning. Það kemur þó ekki í veg fyrir að ég blaði í gegnum þessar bókmenntir og ég finn mig vanalega fara að spá í hvað þessi iðnaður velti miklu á ári...hmm... hvað eru margar konur í vestrænum samfélögum - hvað les hver meðalkona mörg blöð á mánuði - hvað mikið af þvælu kemst inn í hausinn á fólki – hvort verður þetta eða tóbak bannað á undan ... er enginn The Economist hérna?

Síðast fann ég Men‘s health, sem ég fann út að væri þó ögn skárri lesning. Hvernig á að fullnægja konum –er hægt að byrja að stunda jaðarsport eftir fertugt – hvernig á að ná sixpack á sex vikum? Það liggur í augum uppi að þetta er þó öllu skárra en kvennablöðin. Ef ég hefði haldið mig við fjölmiðlafræðina hefði ég kannski getað eytt svosem þremur árum til að greina hvernig kvennablöðin viðhalda firringu og heilaþvo konur. Þetta hefði verið líkt og þriggja ára, stanslaus, sársaukafull heimsókn á hárgreiðslustofu.

Núna var ég sniðug og tók með mér bók úr klúbbnum. Hún reyndist vera um 33 ára konu sem er þunglynd, finnst hún vera orðin gömul og búin að missa af lífinu. Ég horfi á sjálfa mig í speglinum, í óaðlaðandi sloppi og man nú að ég var búin að sverja að fara aldrei í klippingu nema að hafa málað mig rækilega áður til að fá ekki sjokk þegar ég liti í spegilinn. Stórt moskítóbit er að spretta út á hálsinum. Það er gott að maður hneygist ekki til þunglyndis.

Nú segir Melanie; ahh, zis is ze geomatrikaal eerkutt, jaa og byrjaði að skipta höfðinu á mér í þríhyrninga af þýskri nákvæmni. Svo er litunin. Ég afþakka handanudd. Svo er beðið undir einhverjum þurrkskermi. Sú þunglynda í bókinni er að ná sér á strik. Klukkan í skerminum bylur svo skart að ég held að einhver hafi skotið mig með aftökustíl í hnakkann. Þvottur. Konan rífur í hnakkahárin en ég kveinka mér ekki, vil bara að þessu fari að ljúka. Ég afþakka höfuðnudd. Hárblástur tekur heila eilífð. Ég kíki á klukkuna og hugsa til hins tékkneska sundþjálfara strákanna. Sá er vaxinn eins og naut og með aflitaða burstaklippingu. Hann kvartar sáran yfir þýsku mæðrunum; „þær kvarta ef maður tekur ekki amk fimm mínútur í að þurrka hárið á börnunum eftir sund. Líka á strákunum. Og þeir eru með broddaklippingu! Það er 30 stiga hiti, og þær segja að blessuð börnin verði veik!“

Við sameinumst í aðdáun á hörku fólks af norðurhjara þar sem enginn þurrkar á sér hárið og þá er líka hægt að sjúga það eins og íspinna þegar maður kemur út í frostið eftir sundferðir.

Loks er þessu aflokið. Melanie sest niður með mér alvarleg í bragði, horfir með þessum bláu augum sínum sorgmædd inn í mín, og klappar róandi á hendur mér. Ég hugsa að hún sé komin með krabbamein og verði fallin frá þegar ég ætla að koma í klippingu næst. Sem betur fer var það ekki; hún hafði hækkað verðskrána.

Niðurstaða dagsins er að hárið segir margt um fólk; aflituð burstaklipping segir að þú sért frá fyrrverandi austantjaldslandi, broddaklipping að þú ert þýskur, lítill strákur, stutt kvenklipping með bleikum lokkum segir að þú sért þýskur kvenmaður, fönkuð og flott að viðkomandi er hárgreiðsludama og litlir strákar með úfinn hárlubba eru örugglega sárlega vanræktir. Hvað segir annars glæný, geómatrísk klipping um kvenfólk?

Áramót og fleira

Laugardagsmorgnar eru oftast rólegir. Dabbi er í ræktinni og Halli var í sleepover hjá vini sínum. Í kvöld kemur Leja að passa strákana, Erik er í sleepover hér og við hjónin förum í Valentínusarteiti á vegum skólans. Ég er í foreldraráði svo að Dabbi neyddist til að fara. Búinn að leita margra leiða til að komast hjá því, en allt kom fyrir ekki.

Ég set nú inn nokkrar myndir frá áramótunum, ekki seinna vænna. Við fórum í áramótateiti hjá vinum okkar síðdegis og um kvöldið fengum við góða gesti frá Malawi; Stefán Kristmannsson og fjölskyldu.

Að vera eða vera ekki.... feitur

Ég fór í bókaklúbb í morgun. Nytsemi hans helgast helst af því að hér er takmarkað úrval bóka í búðunum. Ég varð ákaflega ánægð þegar mér var boðið að taka þátt, enda er slegist um að vera með. Þessi söfnuður virkar líkt og bókasafn, þar sem sífellt fleiri bókum er safnað saman, og þegar meðlimir flytja burtu, taka þeir "sínar" bækur með. Og hér eru einmitt bækur sem maður er ekki að lesa á hverjum degi; margar um Afríku, frá Afríku, eða eftir afríska höfunda. Ég fékk mér stafla af bókum fyrir jólin, en ekki varð nú mikið úr lestri. Kannski get ég eitthvað bætt úr núna, en námið tekur tíma. Ég rétt náði að garfast í gegnum leyndarlíf býflugna fyrir daginn í dag. Dabbi fær nú tvær Stieg Larsson til lestrar, enda búinn með Yrsu sína sem hann fékk í jólagjöf.

Lunganum af gærdeginum var eytt úti á íþróttaleikvangi þar sem Halli og félagar hans úr skólanum voru að keppa á small schools athletics. Liðið var ekki fjölmennt, en þau stóðu sig með mikilli prýði, krakkarnir. Margir komust á verðlaunapall. Halli varð í þriðja sæti í langstökki og boðhlaupssveitin varð í öðru sæti, en þetta voru greinarnar sem hann keppti í þetta árið. Myndavélin var með í för, en batteríislaus, svo ekki varð neitt úr myndatökum. Ég stóð vaktina í tímatökum fyrir hlaupin, og grillaðist úti í sólinni.

Nú mallar gimbrarkjöt á eldavélinni fyrir kjöt og karrý í kvöld. Ég keypti þennan heljarinnar fjölskyldupakka af kjöti úti í búð áðan. Kjöt af lambi og veturgömlu er ákaflega ljúffengt hér og ekkert síðra því íslenska. Leja fær fituna og síðustykkin. Hún er alveg vitlaus í fituna en hana saxar hún í litla bita og sýður, svo er maukinu smurt ofan á brauð. Verður væntanlega svipað og hamsarnir okkar heima. Ekki beint uppskrift fyrir danska kúrinn, eða hvað? Leja er nokkuð sver um sig, og er alltaf að stækka (þetta styður fituflakkskenninguna hennar Kristínar Ástríðar). Enda varð sveitakonunni henni móður minni að orði þegar hún hitti Leju, eftir að hafa heyrt hvursu óskapar hungur hún hefði áður liðið: "ég get ekki skilið að þessi kona hafi nokkurn tímann liðið skort"

Reyndar las ég í einhverju ritinu að það lítur út fyrir að næstu hörmungar sem ríði yfir Afríku verði sykursýki 2, en nýrík, svört hástétt færist inn í neysluvenjur svipaðar þeim sem eru á Vesturlöndum með skyndibitafæði og tilheyrandi offitu. Hér takast reyndar á mótsagnarkennd gildi varðandi líkamsvöxt. Annars vegar á kvenfólk að vera mjótt eins og vestrænar fyrirsætur, og hins vegar með "hefðbundinn" vöxt. Horað fólk er litið hornauga, enda stundum gert ráð fyrir að fólk sé langt leitt af eyðni. Ein ráðskonan sem ég þekki hefur verið að grennast mikið og ég alltaf að hrósa henni fyrir hvað hún líti vel út. Ekki tekur hún því vel, hún segir með angist "ég skil ekkert í þessu, ég reyni og reyni að fitna aftur, en ekkert gengur. Ég borða fullt og reyni að hreyfa mig sem minnst, en samt er ég að mjókka!"

Hver er svona þunnur?

Þegar veðurfræðingar hér í landi fullyrtu að ekki myndi rigna meira þetta árið, fagnaði ég í laumi. En ég var ein um það, því allir vilja blessað regnið. Og það skipti svosem ekki miklu máli, því að um leið og veðurfræðingarnir hér spá einhverju, þá gengur það sjaldnast eftir. Í nótt fór að rigna af fullum krafti, með þrumum og eldingum.

Nú hefur pálmi hér úti í garði komið sér upp risavaxinni strýtu, sem blómstrar væntanlega fljótlega. Þetta hefur gerst á örfáum dögum og vekur mikla furðu hjá Davíð, en restin af fjölskyldunni lætur sér fátt um finnast. Ef ég verð í stuði á morgun tek ég mynd af fyrirbærinu. Ef heldur áfram sem horfir geta drengirnir klifrað til himins eins og Jói.

Annars gengur lífið sinn vanagang, ég fór út að hlaupa í morgun í dásamlegu morgunloftinu, fullu af raka. Helgin var viðburðalítil, við fórum í morgunverðarboð, ég í naktrakvennateiti og strákarnir í bíó. Óskar les enn linnulaust og Stefán syngur og dansar. Allt við það sama. Enskan og íslenskan halda áfram að blandast fagurlega saman.

Halli: Mamma, það er einn strákur í bekknum mínum sem er svona sjúklega þunnur..
Móðirin: Ha, hvað segirðu, var hann þunnur í skólanum??
Halli: Já, you know, so thin. Hann passaði í þennan pínkulitla japanska búning sem kennarinn kom með fyrir alþjóðadaginn..

Ísland, skjótaðu, plís, skjótaðu...

Allt er í góðu hér, við fórum í matarboð á matarboð ofan um síðustu helgi og sáum svo bronsleikinn á EM hjá Villa og Gullu á stórum skjá. Hér eru mínir menn hins vegar að horfa á síðsta leikinn í riðlakeppninni, þar sem Óskar varð niðursokkinn í leikinn og hrópaði Ísland, skjótaðu, plís, skjótaðu!!

Halli er að fara að keppa á frjálsíþróttamóti í næstu viku og ég hef verið niðri í skóla að þjálfa krakkana sem eru að fara til keppni. Það er gaman að fá að hlaupa grind og boðhlaup og þess háttar.

Nú stendur yfir undirbúningur fyrir alþjóðadaginn í skólanum. Þessi dagur er einn af aðaldögunum, þar sem gestum er boðið til skólans og haldið er upp á alþjóðlegan fjölbreytileika skólans.  Hver bekkur velur sér land og kynnir það og býður upp á afþreygingu og veitingar í anda landsins. Leikskólinn er Madeira, og býður upp á leiki og mat þaðan. Halla bekkur, year 6, er Japan og verður boðið upp á sushi, borðtennis, tölvuleiki og karókí. Year 7 valdi Ísland!! Við verðum þeim innan handar við undirbúninginn, og það verður spennandi að sjá hvað þau hafa í huga. Krakkarnir eru alltaf svo skapandi, og ég hlakka til að sjá afraksturinn.