Skyndihjálpin hans Kalla kemur að góðum notum

Gærdagurinn var merkisdagur. Ég er búin að vinna mikið við tölvuna undanfarið og hafði fengið í illilega bakið. Ég var því að brölta í býtið að bryðja viðeigandi lyf. Ég ákvað samt að skella mér út að hlaupa og var komin á götuna klukkan 6, í myrkri, með góðum hlaupafélögum. Við hlupum 20 kílómetra, og þónokkuð á fjallastígum. Við nutum sólarupprásarinnar við Avis stíflu, þar sem náttúran skartaði sínu fegursta. Bakið var miklu betra eftir fyrsta klukkutímann, svo að ég var hamingjusöm að hafa drifið mig.

Síðdegis fórum við svo í kveðjupartý fyrir vini okkar sem eru að flytja til Bandaríkjanna eftir áratuga veru í Afríku. Þar var mannmargt, og aragrúi krakka út um allt. Við Davíð skiptumst á að fylgjast með drengjunum okkar þegar þeir voru í lauginni, sem var vinsælasta leiksvæðið fyrir börnin. Davíð var úti á plani og afrekaði það að kenna Óskari að hjóla án hjálpardekkja, á meðan ég var inni í húsaporti að horfa á Stefán í lauginni. Þá hrópaði einn litlu strákanna á hjálp, en tvær unglingsstelpur lágu á botninum á lauginni þar sem hún var dýpst. Gestgjafinn er fyrrverandi landgönguliði og við hlupum bæði á eiturhraða að lauginni. Hann stakk sér niður eftir annarri stúlkunni, sem lá lífvana á botninum. Ég tók á móti henni uppi á bakkanum.

Ekki var nú staðan góð. Hún var hætt að anda, enginn hjartsláttur og lungun full af vatni og ælu. Augun galopin störðu stjörf út í loftið. Við hófum strax lífgunartilraunir. Ég hef stundum spekúlerað hvernig á að blása lofti í mann sem er með lungun full af vökva. Núna veit ég allt um það. Ég blés í hana, og eftir góða stund kom annar sem var þjálfaður sjúkraflutningamaður, og sá um hjartahnoð á meðan ég blés. Að lokum fór hjartsláttur af stað aftur og hún fór að anda veikum mætti. Kaldur líkaminn varð fljótlega heitur, en hún hvorki hreyfði sig, né sýndi viðbrögð við áreiti. Svo komu sjúkrabílar úr öllum áttum, en það varð uppi svo mikill fótur og fit að fólk hringdi á þrjú neyðarfyrirtæki.

Ekki fannst mér nú sjúkraflutningamennirnir hafa hraðar hendur. Hún var mjög lág í súrefni og með veikan, hraðan púls. Þeir gáfu henni loks súrefni og svo var hún flutt á spítala. Ég myndi nú seint kallast svartsýn mannvera, en ég var nú ekki mjög bjartsýn fyrir hönd blessaðrar stúlkunnar.

Á meðan þessu öllu stóð var annað par að sinna hinni stúlkunni sem tók fljótlega við sér og var farin að hósta og hreyfa sig sjálf. Sú verður útskrifuð af spítala á morgun en stúlkan sem við vorum að sinna er enn á gjörgærsludeild, enda var enn mikill vökvi í lungunum. Það er því ekki enn útséð með hvernig fer með hana. Hún hafði dottið í laugina og vinkonan farið á eftir til að bjarga henni. Báðar ósyndar. Þær eru báðar namibískar, en krakkar hér kunna almennt ekki að synda. Enda drukkna ófá börn í flóðum, og jafnvel í grunnum pollum.

Margir gestirnir voru hálf volandi af sjokki. Slysin eru fljót að gerast, foreldrarnir eru náttúrulega að fylgjast með börnunum, en maður er ekkert að fylgjast með svona stálpuðum krökkum, ég hafði sjálf bara augun á Stefáni.

Það er gott að hafa tekið skyndihjálparnámskeið hér til forna (lesist í níunda bekk). Kalli leikfimiskennari yrði væntanlega kátur að vita að eitthvað af kennslunni hefur síast svona vel inn. Svo skrýtið sem það er, þá man ég hreinlega allt sem var kennt þá.

Dabbi gerir grín að mér og segir að ef ég fái einhvern tímann doktorsgráðuna mína geti ég ekki unnið við tölvu vegna bakverkja, heldur verði ég að gerast einkaþjálfari eða kannski sundlaugarvörður. Ég geti þá kallað mig Dr. Dauða, vegna sérstakra hæfileika til að koma fólki til lífs.

Athugasemdir

[Harpa rut (IP-tala skráð) 14.3.2010 kl. 23:01]

Va Erla. Þetta er sannarlega lifsreynsla sem þu segir fra. Þetta hlytur að taka a. Frabaert að heyra að þu hafir brugðist svona vel við og gert allt eins og þu attir að gera. Eg bendi kennurum skolans mins að taka upp skyndihjalparkennslu. Held ad thetta se ekki inni i namsskranni i dag.

[Erla perla (IP-tala skráð) 15.3.2010 kl. 09:35]

Þetta var reyndar heldur ekki inni í námsskránni þá, en við fengum að taka Rauða Kross námskeið með Kalla í skólanum þar sem við æfðum okkur með brúðu. Þetta er náttúrulega eitt af grundvallar life skills eins og þeir segja á enskunni, og bráðnauðsynlegt fyrir krakkana að fá tækifæri til að taka svona námskeið. Mæli með því.

[Árný Guðmundsdóttir (IP-tala skráð) 17.3.2010 kl. 19:16]

Vá Erla - vonandi verður í lagi með stelpuna.  Þetta hefur líklegast verið töluvert mikil lífsreynsla sem þú lentir í þarna.

Við fengum líka að fara á svona skyndihjálparnámskeið í 9. bekk - situr merkilega vel í manni.

Gott hjá Óskari að vera farinn að hjóla sjálfur :)

Bestu kveðjur til ykkar allra,

Árný

[Erla perla (IP-tala skráð) 17.3.2010 kl. 21:16]

Það var lengi tvísýnt með stúlkuna, henni var haldið sofandi í öndunarvél í þrjá daga, en þeir eru núna búnir að draga úr lyfjagjöf, en reyndar ekki vekja hana alveg, svo að það á enn eftir að koma í ljós hvort að hvernig hún kemur út úr þessu.  Við bíðum spennt.

Kveðjur til baka til Þýskalands!